Nije čest slučaj da dobar pedagog bude i značajan umetnik. Kod Zorana Jovanovića Dobrotina srećno su se poklopile te dve misije. Kao pedagog - doprineo je formiranju niza generacija. Kao umetnik – ostvario je obiman opus i prisutnost na sceni, stekavši brojna priznanja, među kojima i zaista zasluženu nagradu Oktobarskog salona 1979. godine i nagradu Jesenje izložbe ULUS-a za slikarstvo 1997. godine.

Tokom dugog niza godina, kritičari nisu imali problem da sagledaju vrline slikarskog rukopisa Zorana Jovanovića Dobrotina. Još je, davne 1972. godine, povodom izložbe u Galeriji Grafičkog kolektiva, Pavle Vasić primetio da je on dobar crtač, darovit grafičar sa izrazitim pikturalnim sklonostima kao i da njegovo osećanje za likovnu dramatiku čini njegove motive irelevantnim. To što je tada Vasić istakao okosnica je svih kasnijih tumačenja njegove umetnosti.

Ono što su kritičari, međutim, osetili kao problem jeste definisanje stila ovog autora. Naime, slikarstvu Zorana Jovanovića Dobrotina priznaju se posebnost stila i nemogućnost konačnog dešifrovanja, inače, u prosedeu asocijativne apstrakcije.

Posle značajnih ciklusa slikarskih, grafičkih i čisto crtačkih radova, opusa koji miri apstraktno, figurativno i asocijativno, ekspresiju i impresiju, gest i materiju, akciju i kontemplaciju, virtuoznost u izvođenju i izvesnu težinu... u novim slikama Zoran Jovanović Dobrotin "otkrićem" svetlucavog praha u boji - produbljuje igru. Uvedeni materijal inicira pristup delima, njihovom egzistencijalističkom naboju pridodaje onirični i metafizički prizvuk, potcrtava dramatičnu notu.

To je zvuk slike 21. veka ali i zaleđenog trenutka, sveprostora i svevremena. Nove Dobrotinove slike jedinstvene su, između ostalog, po subjektivnosti i univerzalnosti, celovitosti i otvorenosti, umetničkom dignitetu i stoga prihvatljivoj afektivnosti.