Slikar, vajar i grafičar, rođen u Paduli (Južna Italija) 1948. Pripada ključnoj petorci italijanskih umetnika (Mimmo Paladino, Enzo Cucchi, Sandro Chia, Francesco Clemente, Nicola De Maria) koji su na čelu sa teoretičarem Bonitom Olivom postavili temelje umetničkog pokreta transavangarde.

Paladinova istraživanja koja su obeležila evropsku i svetsku umetničku scenu od kraja 70-tih godina do danas ,okrenuta su  ponovnom vraćanja slici i radosti slikanja, naglašenoj emocionalnosti, novoj ekspresiji, nomadizmu... U njima se sjedinjuju mitska i lična iskustva kroz neuhvatljivi jezik podsvesti i tela.

Paladinova dela privlače svojom tajanstvenošću i nedokučivošću koju umetnik postiže tako što nikada direktno ne otkriva njihove sadržaje već ih smešta u polje dvosmislenosti, te se ona čine uznemirujuća i uzbudljiva u sopstvenoj tišini.

Na njegovim velikim grafičkim listovima sa prizorima snažne simbolike, možda najistaknutijim u njegovom grafičkom opusu, postiže "miran" suživot različitih postupaka: serigrafije, litografije, suve igle, bakroreza, ksilografije, akvatinte... Uspeva da sve njihove različite izražajne odlike usmeri ka zajedničkom cilju - tehničkim i formalnim rezultatima, koji su jedinstveni među sličnim poznatim iskustvima u savremenom umetničkom izražavanju.

Svetlana Mladenov,
kustos zbirke crteža i grafike MSUV

TRANSAVANGARDA - (u daljem tekstu TA) - eklektična, maniristička, citatna i kolažno montažna neoekspresionistička umetnost slikarstva i skulpture nastala na prelazu 70-tih u 80-te godine. Pojmove "italijanska transavangarda" i " internacionalna transvangarda" uveo je kritičar Akile Bonito Oliva. Termin se primenjuje na rad italijanskih slikara Frančeska Klementea, Mima Paladina, Enca Kukla, Nikola de Marie.

TA nije samorodan pokret nastao radom umetnika, naknadno interpretiran radom kritičara, teoretičara i istoričara umetnosti. TA je zamislio i teorijski pripremio Bonito Oliva da bi na sceni poznog reduktivističkog modernizma i teorijskog i intermedijalnog postkonceptualizma izveo obrt od neslikarskih (postobjektnih) tendencija ka eklektično- staromodnom shvatanju slikarstva kao umetnosti prikazivanja, citiranja i uživanja u slikanju i gledanju.

Polazna premisa transavangardne teorije se zasniva na uverenju da modernost više ne postoji, da je sve aktuelno i retro. Slikarstvo TA uklanja reference (odnose prema svetu) ukazujući se kao unutar umetnička i likovna pripovest o slikarstvu kao umetnosti prikazivanja i izražavanja.

U psihoanalitičkom smislu TA je umetnost uživanja u simboličkom telu slikarstva (u boji, formi, erotskoj figuri,samom činu slikanja i gledanja). Ona je umetnost nesputane mašte... ona je i umetnost bez etičkog stava - jezik sveta TA nije ni moralan ni amoralan, već je inetgrisan u trenutnu odluku, doživljaj, želju, zadovoljstvo, igru ili prevaru.

Italijanska TA predstavlja istovremeno beskrupulozno maniristički citat celokupne zapadne tradicije slikarstva, ali i obnovu lokalne italijanske i mediteranske tradicije.

Maniristički karakter TA se ogleda u upotrebi mitskih tematizacija mediteranskog pejzaža, antičkih stubova, mitskih bića i životinja, ali i u naglašenoj stilizovanoj deformaciji predstave - figure su slikane u različitim ikonografijama, precizni akademski slikarski zanat je kombinovan sa nemarnim i sirovim ekspresionističkim potezom.

Internacionalna TA je nastala kao još jedna neočekivana subverzija i obrt kritičkih razmatranja Bonito Olive. Oliva je princip nedoslednosti mimikrije i ideologije izdajnika ugradio u svoja kritička i teorijska razmatranja umetnosti. U zamisao je uključio nemačke neoekspresioniste Anselma Kifera, A.R.Penka, Jorga Imerdorfa, predstavnicu američkog new image slikarstva Suzan Rotenberg i Džulijana Šnabla, kao i predstavnike nove figure i novog prizora Erika Fišela i Dejvida Salija.

Ideologija izdajnika je pojam kojim je Oliva opisao ulogu umetnika-intelektualca u savremenoj umetnosti. Umetnik intelektualac je izdajnik pošto oseća i spoznaje svoju marginalnu i kriznu poziciju. On se krizi, moralnoj hipokriziji i ideološkom totalitarizmu ne suprotstavlja utopijskim vizijama i projektima ili praktičnim prevratničkim delovanjem, već ironičnim, parodijskim i apsurdnim gestovima koje sprovodi u svom ponašanju, govoru, citiranju tuđih postupaka pri stvaranju dela. Po Olivi, umetnik- intelektualac je neko ko zamišlja da vrši izdaju, ali nikad ne dejstvuje.

Kritički i skeptički umetnici od Marsel Dišana do konceptualne umetnosti, preuzimali su ulogu izdajnika ironijski i parodijski modifikujući dominatne institucionalne modele sveta umetnosti: umetnika, umetničko delo, vrednosne kriterijume. Na prelazu 70-tih u 80-te Oliva je uveo koncept TA kao neomanirističke umetnosti koja citatom, kolažom i montažom modifikuje,parodira, ironiše i izneverava modele izražavanja i prikazivanja u zapadnoj umetnosti od renesanse do avangarde i visokog modernizma. Slikarstvo TA ostvaruje nepatetičke citate i simulacije istorijskih stilova površnošću i neodgovornošću koju preuzima od masovne kulture, posebno televizijske slike.