Grupa EXAT-51 izlagala je u Grafičkom kolektivu još 1953. godine; zalagala se za legitimnost apstrakne umetnosti u ranom postsocrealističkom periodu, a njeni članovi bili su i Picelj i Srnec.

Knifer je bio pripadnik predkonceptualističke grupe Gorgona, Feller je kao protagonista radikalnog enformela bio blizak ovoj grupi i najzad Picelj, Srnec, Knifer i Dobrović bili su redovni učesnici izložbi internacionalnog neokonstruktivističkog pokreta Nove tendencije koje su između 1961-1973. u pet navrata održane u Galeriji suvremene umjetnosti u Zagrebu.

Serigrafija kao nova grafička tehnika dovela je u 20. veku do niza problemskih inovacija i omogućila je sprovođenje pojačane, olakšane i ubrzane komunikacije i socijalizacije umetničkih poruka i rezultata. Zagrebačka serigrafija zalagala se za ravnotežu između faktora proizvodnje i potrošnje, za razliku od pop-arta kao tipičnog umetničkog trenda medijskog i potrošačkog društva.

Sa ovom neoavangardističkom umetničkom pojavom beogradska publika je imala prilike da se upozna još 1968. na izložbi Dobrović - Feller - Galić - Kuduz - Picelj - Srnec - Šutej, a potom na retrospektivnim izložbama Jugoslovenska grafika 1950-1980. u Muzeju savremene umetnosti 1985. i Jedan vek grafike sa delima iz zbirke Muzeja, u Galeriji Srpske Akademije nauka i umetnosti 2003. godine. Fenomen zagrebačke serigrafije odnedavno je doživeo punu obnovu zahvaljujući Brani Horvatu koji je izveo većinu grafičkih listova njegovih protagonista, a u novije vreme Horvatovu aktivnost izdavača nastavio je Ranko Horetzky, koji je i ustupio radove za ovu izložbu.

"Poisle više decenija od prvobitnog nastanka zagrebačke serigrafije kao specifičnog umetničkog fenomena šezdesetih godina prošlog veka, autori koji donedavno i sve do danas nastavljaju na svojim predhodno zasnovanim idejnim temeljima nalaze se trenutno u znatno izmenjenom društvenom, kulturnom i umetničkom kontekstu.Nalaze se, naime, u statusu zaslužnih klasika kaoko po reputaciji koju istorijski  poseduju, tako i po formalnom jeziku koji genetski i tipološki pripada istorijskom razdoblju posleratnih neoavangardi i poznog visokog modernizma kao krupnim poglavljima umetnosti druge polovine XX veka. Ali to ih, naravno, nimalo ne uskraćuje ne samo u neospornoj vrednosti njihovih umetničkih dometa, nego čak ni u izvesnoj izvan pronađenoj aktuelnosti njihovih problemskih stavova koji se, usred klime totalne nepreglednosti umetnosti na početku XXI veka, poput svih ostalih savremenih izražajnih jezika i postupaka ukazuju kao itekako relevantni podrazumevajući da i danas još uvek ima potrbe da pažljivo budu sagledani oblici i shvaćena značenja ove prefinjene i ujedno seriozne, misaone i ujedno senzibilne, u isti mah izarzito mentalne ali i vizuelno krajnje pročišćene umetnosti petorice ravnopravnih posednika međusobno jasno prepoznatljivih autorskih osobina."

Ješa Denegri