Predeo se često javlja kao predložak za univerzalne dijalektičke procese, odnosno kao povod za umetničko delovanje gde on ne postoji takav kakav jeste već nastaje izdvajanjem različitih iskustva i njihovim prevođenjem u umetničko delo. U svom radu Bosiljka Zirojević prevazilazi konvencionalne slikarske tehnologije da bi došla do pročišćenih, autonomnih formi bez narativnosti.

Svoja dela bazira na istraživanju predela i prostora koji je okružuju često koristeći zemlju odnosno terakotu na svojim slikama. Upravo taj rad sa zemljom i mogućnost da je dodirne i oblikuje, isto kao kad se pokreće Zemljina kora, oslobađa veliku energiju koja se u njenom radu transformiše u materiju. Čovek ima potrebu da prirodu shvati i savlada, te da je stalno i iznova gleda i tumači i da se usaglasi sa njom.

Umetnica zato svoj ritam usaglašava sa sveukupnim ritmom postojanja, ritmom prirode spajajući matrijalno odnosno vidljivo sa duhovnim odnosno nevidljivim stvarima stvarajući slike – objekte koje izjednačava sa prirodom kao suprotnost naglom bujanju industrijske civilizacije i tehnološkog napretka koji prožima sve sfere čovekovog života, nudeći nova značenja veze čoveka i prirode.

Svojim slikama – objektima stvara nove prostorne odnose, novu prirodu gde su elementi one prave (terakota) samo sredstvo za buđenje prirode Bosiljke Zirojević.

Slavica Popov