Ta površina  je "čista", kartezijanski je svedena, definisana je najčešće "zatamnjenom i potisnutom toplinom boje" (Klement Grinberg), na njoj je mali broj pikturalnih događanja (ili su ta događanja definisana kao jednolični i maksimalno multiplicirani broj utisnutih tačkica koje se pretvaraju u jednolično struktuiranu celinu) – čime su eliminisane sve moguće konvencije o klasičnoj pikturalnosti kao umetničinoj težnji. Neke slike su više napravljene nego što su naslikane.

Andrea Ivanović Jakšić gradi svoje površine tako što "fabrički" jednolično preslikava površinu ili u slojevima nanosi rastopljenu papirnu masu. Iako se radi o crnoj ili beloj slici, dakle o površinama uglavnom zasnovanim na dejstvu neboja, ovde se može govoriti o efektu samouspostavljenog dejstva bojene materije i materijala. Dakle, boja nije nanesena na površinu nego je ona, sintetisana sa materijalom "podloge" - sastavni konstituent same površine slike.

Sve ove slike su hotimično monumentalnih dimenzija, te se na taj način ostvaruje ubedljiva napomena o slici – predmetu. Jer, na kraju, kako bi to rekao već citirani Grinberg, na takve tvorevine reagujemo kao na autentične slike "na osnovu jedinstva koje odaju pri samo jednom pogledu"...

Iz teksta Save Stepanova "Personalno poreklo modernizma u slikarstvu Andree Ivanović Jakšić"