Spartak Dulić, naizgled spontano građenje crteža - slike, kao po pravilu, pretvara u angažiranu akciju menjanja značenja izdvojenog prostora u kojoj se smisao nastanka novog, trajnog djela izjednačava sa vremenski (neprekinutim) procesom materijalizacije stvaralačkog čina. U samom procesu realizacije dela i u njegovoj finalnoj formi na originalan način, ponekad čak i smišljeno apsurdno, spaja višestruke suprotnosti.

Poigravajući se formalno apstraktnim elementima i organskim oblicima varira oku nedostupne mikro strukture u predimenzioniranim odnosima koji na taj način gube vezu s realnim svijetom i, na tragu nadrealističkog razmišljanja, zadiru u sfere fantastičkog. Sistematičnim i preciznim umnožavanjem i umrežavanjem motiva, gde organsko na prvi pogled samostalno sledi svoj razložni put, autor s namerom potencira utisak nemira i iracionalne haotičnosti.

Prvenstvenu ulogu daje dominaciji boje – dominaciji primarnih, izražajnih sintetičkih boja, promišljeno snažno kontrastiranim, koje rezultiraju kontroliranom optičkom iritacijom. Na velikim i zidnim formatima boje dinamično pulsiraju prevodeći strukturu slike u trodimenzionalnost prostora i izlazeći iz zadatih površinskih okvira.

Crtež - slika postaje novi artefakt (provokacija), istovremeni spoj krajnosti: prividnog reda i stvarnog haosa (ili možda obrnuto), deo nezaustavljivog kretanja, segment realnog, nepoznatog ili konstruisanog univerzuma. Neposrednost i otvorenost Dulićevog umetničkog angažmana sažima u uverljivoj izražajnosti dimenzije imaginarnog i misaonog, aktivira racionalne i, nadasve, senzorne potencijale koji nas pred njegovim delima ne mogu ostaviti nimalo ravnodušnim.

Olga Šram
Direktor Moderne galerije Likovni susret, Subotica