Izložbe Grafika pokrenute su 2000. godine kao novi projekat u programu Umetničke galerije "Nadežda Petrović". Reč je o godišnjim izložbama fokusiranim na određenu aktuelnu problematiku i tendencije grafičkog medija zasnovanim na uvođenju dijaloga o grafici kao slici i o funkciji grafike u kontekstu savremenih galerijskih postavki. Izložbe egzistiraju na dijalogu radova dva umetnika različitih poetika i postupaka, često ekstremno različitih, te na međudejstvu istih sa prostorom galerije i publikom, pri čemu i posetilac postaje značajan akter u polemici šta jeste jezik savremene likovne (grafičke) prakse u rasponu između klasičnog grafičkog postupka i proširenog medija.

Koegzistencija i saglasje različitih načina mišljenja, postupaka i stavova, što se kao jezički pluralizam neguje u sastavu ovih izložbi, podrazumeva da svi autori u svojim domenima budu dosledni, visoko pismeni i znalački artikulisani, te je, u tom smislu, izbor usmeren ka našim najistaknutijim grafičarima čija recentna dela reprezentuju stanje i pojedine fenomene u oblasti grafičke umetnosti srpskog i šireg kulturnog područja, a koji su, pri tom, svojim pedagoškim radom profesionalno vezani za fakultete likovnih umetnosti.

Popularisanje grafike na ovaj način omogućava da se što celovitije sagleda razuđeno polje scene gde paralelno egzistiraju klasične grafičke discipline sa sve izraženijom primenom novih medija i tehnologija u procesu stvaranja grafičkog dela, što pomera granice grafičke umetnosti u tradicionalnom smislu čineći je istovremeno modernom i aktuelnom.

"Transformacije" je 10. izložba, organizovana kao objedinjena postavka dve autonomne autorske celine - izložbe grafika iz ciklusa "Noćne svetline nad Dunavom" i najnovijeg ciklusa graviranih crteža Slobodana Kneževića, profesora na Akademiji umetnosti u Novom Sadu; i linearne prostorne instalacije "Transpositio" Branke Kuzmanović, profesora na Fakultetu primenjenih umetnosti i dizajna u Beogradu, naime, umetnika koji su u domenu grafičkog, odnosno, likovnog stvaralaštva prepoznatljivi kao ličnosti doslednog i autentičnog geometrijskog izraza i minimalističkog koncepta.

Izložba se kao događaj generiše oko vizuelnog i prostornog aspekta, koji, u smislu prostornosti, spada u osnovne domene rada u umetnosti 20. veka, a u srpskoj grafici je kao fenomen ambijentalizacija grafike izraženije prisutan od kraja devedesetih.

Linearni tokovi koji vizuelno dominiraju izložbom na delikatan način slede tok transformacije određenih prostornih zapleta kao likovnog sadržaja, iz ravni grafičkog lista kao likovnog prostora, preko graviranih trodimenzionalnih crteža sačuvanog grafičkog potencijala, do konačnog izmeštanja u prostor instalacije, odnosno, u konkretan prostor galerije, koji obuhvata i identifikuje instalaciju kao umetničko delo koje, pri tom, bliže određuju pojmovi dodit, otisak, otiskivanje, imannentni mediju grafike. Na taj način prostornost kao koncept izložbe ističe ulogu galerije kao mesta ili okvira na koji se radovi nadovezuju, istovremeno ukazujući i na fleksibilnost grafike kao medija, odnosno na mogućnost pomeranja njenih granica.