Svakako ili čak i pre svega moramo da vodimo računa o ljudima koji, kao urednici, saradnici itd. osmišljavaju, organizuju i vode takve galerije u koje dolazimo sa radošću i neprestanim očekivanjem da vidimo šta su nam tog trenutka pripremili i ponudili novo od sadržaja. Tokom priličnog broja proteklih godina niko nije sumnjao u znanje Ljubomira Vučinića, grafičara i urednika likovnog programa, ali ne mali broj ljudi, likovne publike pa i samih autora sigurno se zapitao otkuda toliko snage, umešnosti i izvanredne naklonosti prema autoru kao pojedincu da mu se omogući da na najbolji način predstavi deo svog aktuelnog opusa u Likovnom salonu Kulturnog centra. Normalno je da jedno takvo profesionalno i primereno ponašnje donosi i priznanja.

Svakako da postojanje Malog likovnog salona Kulturnog centra, koji je definisanošću svog postojanja okrenut komercijalnom nastupu i pojedinim izrazito kamernim događajima, u velikoj meri doprinosi slobodi kreativnog uredničkog delovanja u okviru Likovnog salona Kulturnog centra. Krećući se od klasičnih kamernih zidnih postavki, preko objekata i instalacija do smelih likovnih zahvata i eksperimenata, a sve to u izrazito dinamičkim tokovima koji se snažno ali urednički kontrolisano prepliću, Likovni salon Kulturnog centra može sa iskrenušću i zadovoljstvom da se preporuči kao jedno od retkih mesta u Novom Sadu gde i autori i publika mogu da očekuju susret koji, u ovom datom trenutku, omogućuje radost predstavljanja stvorenog.

Luka Salapura,
Novi Sad, 5. jun 2004.