 Galerija SULUV-a, Novi Sad. 30. maj - 20. jun 2011.
Perićev skulpturalni jezik je zauman. Eto ponovo avangarde i kubofuturiste Kručoniha. On je bliži uzviku, uzdahu, onomatopeji, tautologiji i brzalicama, istinskom eksperimentu, nego razgranatoj, zavodljivoj i privlačnoj sintaksi. Time se on, na neki način, približava dada izrazu, iz kojeg je proizašla čitava avangarda, gadljiva na floskule i besramni savez nekrofilnog društva i njegove umetnosti. (Milenko Bodirogić)
  
Alogični spojevi heterogenih elemenata stvaraju jedan "gramatički i sintaksički nepravilan iskaz" koji se može imenovati i kao "pravilo pomjerene konstrukcije" (D. Burljuk). U skulptoralnom polju se sudaraju različiti likovni modeli (mimetičko sa nemimetičkim), stvaraju se zbunjujući odnosi organskog i neorganskog (jelenski rogovi, čelične trake, ready made objekti...), uobičajeni položaji stvari u prostoru su poremećeni. Dolazi do semantičkog pomjeranja, jer je značenje elemenata određeno relacijama koje se uspostavljaju između njih u samom djelu. Značenje i smisao iznova se uspostavljaju, u okviru parametara koji su određeni kontekstom skulpture, njenim unutrašnjim strukturalnim odnosima. Akumuliranjem, jukstaponiranjem i preplitanjem materijala različitih kakvoća, energija i značenja, nastaju novi vizuelni sklopovi koji nijesu slučajni nadrealistički sudari, već umjetnikov odgovor na složenost i segmentiranost svijeta u kome živimo. Iz teksta Ljiljane Karadžić "Miodrag Perić - Ostaci Našeg Dana", 2008. |
