 BEOGRAD. Izložba "Udruženje prijatelja umetnosti - Cvijeta Zuzorić", koja se otvara 11. avgusta 2011. u Paviljonu "Cvijeta Zuzorić", predstavlja izbor iz arhivske građe koja se čuva u Udruženju likovnih umetnika Srbije, kao i fotografije iz arhiva Srbije, Beograda, Jugoslavije, Muzeja grada Beograda, Srpske akademije nauka i umetnosti, Biblioteke grada Beograda, Društva srpskih umetnika "Lada".
Uprava Udruženja "Cvijeta Zuzorić" od 1925. do 1927. godine
Više od 300 odabranih dokumenata i 50 fotografija pružaju mogućnost da šira javnost upozna kulturna zbivanja koja su obeležila vreme između dva svetska rata. Izložba je podeljena na tri celine: u prvoj su fotografije koje se odnose na ličnosti i manifestacije održane u paviljonu 1928-1941.
Drugi deo predstavljaju dokumenta vezana za rad i saradnju sa institucijama iz zemlje i inostranstva od 1922. do 1941. godine.
Treći deo predstavljaju tekstovi o različitim segmentima rada ovog jedinstvenog udruženja, koje je pratilo jugoslovensku kulturnu scenu. Udruženje prijatelja umetnosti "Cvijeta Zuzorić" osnovano je 1922. godine na inicijativu Branislava Nušića. Prva predsednica udruženja bila je Ana Marinković, a zatim niz godina Olga Stanojević i naposletku Krista Đorđević.
Cilj udruženja bio je da "širi interes za umetnost i stvara uslove za njen napredak i razvitak u našem narodu", a u tu svrhu imalo je tri sekcije: za književnost, muziku i likovnu umetnost.
Sredstva su prikupljana dobrvoljnim prilozima i prihodima od priredaba (balova) koje je udruženje priređivalo uz svesrdnu pomoć likovnih umetnika, književnika, muzičara, glumaca i drugih. Projekat paviljona uradio je arhitekta Branislav Kojić.
Prva značajna izložba bila je Izložba beogradskih slikara i vajara priređena 1924 - objašnjava Natalija Cerović, istoričarka umetnosti, koja je zajedno sa Ivanom Kelemenom, istoričarem, pune dve godine istraživala povest našeg čuvenog paviljona.
Cvijeta Zuzorić  Dubrovčanka Cvijeta Zuzorić ili Floria Zuceri (1552-1648), čijim imenom je nazvano udruženje i beogradski Umetnički paviljon na Kalemegdanu, našla se u posvetama velikog broja dubrovačkih renesansnih autora, ali i svetskih klasika koji su pevali o njenoj lepoti i pesničkom talentu. Prema predanjima, pesnikinja i najlepša žena svog vremena, u svom salonu okupljala je književnike i umetnike. Ovu najistaknutiju Dubrovkinju opevali su i dubrovački pesnici Ranjina i Zlatarić, slavni Italijani među kojima i Torkvato Taso. S roditeljima se seli u Ankonu, a u Dubrovnik se vraća 1570, posle udaje za firentinskog plemića Bartolomea Pešonija, koga je toskanski vojvoda Kazimo de Mediči imenovao za firentinskog konzula u Dubrovniku. Umrla je u Ankoni, u dubokoj starosti.
Izvor: Blic |
