Branko Popović (Užice, 1882 – Beograd, 1944) je jedan od najznačajnijih srpskih slikara i likovnih kritičara prve polovine 20. veka. Bio je profesor istorije arhitekture i umetnosti na Katedri za arhitekturu Tehničkog fakulteta u Beogradu, za čijeg je dekana imenovan 1941. godine. Takođe, bio je član srpskog PEN kluba i jedan je od osnivača ULUS-a. Od profesora dr Vladimira Rozića Kancelarija za pridruživanje Srbije i Crne Gore Evropskoj uniji je dobila rukopis za delo o umetničkoj grupi Oblik (1926-1939), a jedan od osnivača te grupe i njen doživotni predsednik bio je Branko Popović. Slikarstvo je studirao u Minhenu, a usavršavao u Parizu. Izlagao je na mnogim grupnim izložbama kod nas i u svetu. Prvi put je njegov opus celovito prikazan na retrospektivi u Galeriji SANU u Beogradu 1996. godine.

Kao učesnik oba balkanska rata i I svetskog rata, višestruko je odlikovan. Po završetku II svetskog rata, proglašen je za izdajnika i bez presude je streljan 1944. godine, zajedno sa još 105 Beograđana. Branko Popović je rehabilitovan rešenjem Okružnog suda u Beogradu 2007. godine. Od 1996. godine počela je postepena rehabilitacija Branka Popovića za koju je u velikoj meri zaslužan profesor dr Vladimir Rozić. On je mnogo pre početka tog datuma počeo da radi na "otkrivanju" života i dela Branka Popovića koji su bili zakopani sa njegovom grobnicom čiji se trag ne zna. Njegov istraživački rad je zabeležen na 618 stranica tekstova o radu i umetničkoj delatnosti Branka Popovića.

Branko Popović je značajan kao slikar, likovni kritičar i pedagog. Zenit je dostigao u prvom stvaralačkom razdoblju. Anticipirao je težnje treće decenije i prvi preispitivao Sezanova iskustva koja će postati podsticajna mnogim srpskim umetnicima. Izložba u Narodnom muzeju Zrenjanin je šesta samostalna izložba Branka Popovića, a prethodile su joj izložbe: 1924. u Pragu (sa Petrom Dobrovićem), 1996. u Beogradu (u galeriji SANU), 1996. u Novom Sadu (u likovnom salonu ogranka SANU), 2004. u Užicu (u Gradskoj galeriji) i 2011. u Beogradu (u Galeriji RTS).

Značaj njegovog stvaralaštva potvrdili su Miodrag B. Protić (Srpsko slikarstvo XX veka), Lazar Trifunović (Srpsko slikarstvo 1900 - 1950) i Stanislav Živković (Srpsko slikarstvo XX veka) kao i drugi teoretičari i istoričari umetnosti u svojim studijama ili prikazima samostalnih ili grupnih izložbi na kojima je učestvovao.