Milan Tucović spada u umetnike koji "još uvek slikaju". Njegovo slikastvo drži se malo po strani od aktuelnih trendova našeg vremena. Sigurnost i jasnoća njegovog jezika, pored ostalog, proističe iz vernosti figuraciji i ljudskom liku.

Vide se u tom jeziku koreni vajarstva, prvog umetnikovog poziva, ali i tragova jugoslovenskog nadrealizma i njegovog produžetka kroz struju "fantastičnog slikarstva" čiji je teoretičar i praktičar bio slikar i pisac Leonid Šejka. Postupkom magičnog realizma, ukrštanjem i dovođenjem elemenata opažajnog, realnog sveta u nadrealni poredak Tucović stvara metafizičke svetove u kojima je sve stalo i vreme i pokret.

Lišen svakog pokreta taj Tucovićev univerzum, u kome su figure "preuzete" iz minulih vremena, spokojne u svojim uniformama, zaustavljene kao na fotografijama u svojoj pozi, predstavlja ulovljeni trenutak večnog kretanja.
Preciznim jezikom, u klasičnoj tehnici ulja na dasci ili platnu, slojevito, višetonski u prigušenom svetlu starog zlata Tucović stvara prizore tišine i spokoja.