Dimne zvese, upotrebljene u izvorno vojnom smislu reči, odnose se se na masu veštačkog dima koji se koristi za prikrivanje vojnih operacija protiv neprijatelja, van vidnog polja. U širem kontekstu dimna zavesa može da označava akciju ili naredbu iskorištenu da prikrije, zbuni, pomuti stvarne planove, pokrete i namere. Dimne zavese Ivana Grubanova sastije se od slika nastalih na način kontrolisanog dimnog efekta nanetog na sveže slojeve ulja na platnu.

Probličen i neuhvatljiv efekat dima i boje nastao na slici kombinovan je sa citatom, kratkim tekstom napisanim na zidu pored slike. Citat dodeljuje politička određenja i ciljeve slike, čineći nejasnim predstavljene i apstraktne mogućnosti i dovodeći u stanje u kojem slika ovaploćuje sopstvenu temu. Već duže od decenije prikazivanje kao otelovljenje je krucialni stav Grubanovih radova. U svom Principu Zlog Slikara manifestu vizelnog i političkog predstavljanja u umetnosti (čije su Dimne zavese inegralni deo) on naglašava važnost slikanja kao odbrambeni identitet  koji otelotvoruje intuitivno i refleksno u društvu.

Polazna tačka Grubanovih Dimnih zavesa je očaj nad ljudskom nemogućnosti da na odgovarajući način izrazi potrebu za promenom - i to ne samo kao učesnik - već delovanjem u društvenom domenu. Takve su Dimne zavese koje ističu čin samospaljivanja Muhameda Buazizija, pokretača još uvek nezavršene revolucije u Arapskom svetu koja  traje od kraja 2010. Prema tuniskom psihoanalitičaru Feti Banslami efekat Buazijevog čina je kao nepoznata umetnuta u jednačinu koja remeti račun, uveo je mogućnost preokretanja relacija pokazujući kako čovek može naći snagu u svoj svojoj nemoći, može postojati u nestajanju, nametnuti svoja prava time što će sve izgubiti.

Grubanove Dimne zavese su scene, slike i odlomci govora koji su revoluciju doveli do vrenja – protest čoveka koji deluje usamljen ne ostavljajući nikakvu drugu poruku osim samog javnog čina. Ako slika ne može izvršiti nikakvu društvenu promenu ili objasniti nedostatak poštenog društvenog uređenja ona može da izrazi i otelotvori ljudsku frustraciju izazvanu ograničenim sredstvima kojima bi se suprotstavili nepravdi i ugnjetavanju. Slika može da otelotvori stvarne primere vrhunca takve frustracije tako što će mobilisati maštu, intuiciju i lucidnost u cilju da označi neiskazano i akumulira zamišljeni potencijal koi pokreće revolt.