Idejno kreativni proces započet je inspirativnim impulsom nakon susreta autorke sa ikonom Bogorodice Ahtirske iz Miljkovog manastira, a nastavljen dugogodišnjim radom - tkanjem na razboju - dakle postupkom u kojem je materijalizacija nitima vodila ka osobenim vizuelno taktilnim svojstvima drugačijim u odnosu na predložak. Varirajući samo četiri motiva na svojim tapiserijama - prikaz Bogorodice, Hrista, detalja Bogorodičinih ruku i neba odnosno oblaka - Zagorka Stojanović ih asocijativnom metodom i gradiranim kolorizmom u analitičkom maniru  objašnjava kao samu mandorlu - okom nepojmljenu božansku svetlost.

Zagorka Stojanović je svoju prvu samostalnu izložbu tapiserija imala 1974. godine što je svrstava u red malobrojnih umetnika tapiserista koji se kontinuirano, istrajno i posvećeno gotovo pune četiri decenije bave problematikom ovog medija i značajno doprinose njegovom razvoju na našem tlu.

Kako sama kaže: "... ja sam do onih koji misle dd je tkanje važnije do leta na Mars, danas naročito kada su ljudi uskraćeni za pravi doživljaj..." i  "... tkanje kao deo našeg tradicionalnog koda osmišljava već zaboravljeni način izražavanja. A svako treba da radi u svom prizvanju..." čime obećava nastavak istraživanja u okviru ove vrste likovnosti, ostavljajući prostora iznenađenjima na koja nas je navikla.

Goranka Vukadinović,
istoričar umetnosti