Najnoviji ciklus slika Radmile Matejević bavi se socijalnom tematikom, vezanom za život i opstanak siromašnih ljudi iz predgrađa i divljih naselja kao i radijacijom zahvaćenih, sada napuštenih gradova. Na izgled različite, a u suštini vrlo slične i neodvojive teme koje se prepliću i dopunjuju, povezuju siromaštvo i egzistenciju.

Slike su rađene poput crteža gde je osnovni likovni element linija. Iako je u pitanju urbani pejzaž linija je veoma bogata i razigrana. Selektivnost u boji je umetnikова težnja za dočaravanje sivila koje je potencirano hladnim tonovima kao i svesnim odsustvom čoveka iz same kompozicije. Crtež iz geometriski preciznog na nekim slikama prerasta u apstrakni zapis boje terakote s blagom reljefnom strukturom. Želja za realnim prikazom inspiriše umetnicu da koristiti i druge materijale. Apliciranjem većeg broja malih kartonskih kutija nastaju naselja identična onim u stvarnom svietu.

Takozvana kuća, bez dvorišta i ulice, jedna do druge, jedna preko druge što više i zgusnutije... Setimo se samo, Černobila i slika napuštenog grada, sablasnog prisustva, dečjih strahova, ta vanvremenska i zastrašujuća lepota, slike - crteži od kojih podilazi jeza i diže se kosa na glavi.

Umetnica projektuje i u isto vreme ruši, sklapajući destruktivne slike napuštenih ili srušenih divljih ciganskih naselja, favela prateći tragove koje je čovek za sobom ostavio zidajući i stvarajući nedostižne građevine s jedne strane i kupe od kartona s druge strane. Vapaj, apel, poziv u pomoć...

Sonja Vukasinović,
kustos Galerije savremene likovne umetnosti Niš