U svojim novijim radovima (koji proizilaze iz umetničko-teorijskog istraživanja) Anica Radošević nas uvodi u kulturalnu analizu narativa izvučenu iz lokalnog / domaćeg konteksta, kroz koju razmatra ulogu i poziciju žene, ali sa fokusom na istorijsko pamćenje kao svojevrsnu arhivu sećanja.

Na grafikama i grafičkim matricama prikazani su predmeti za svakodnevnu upotrebu koje su koristile žene u njenoj porodici, poput preslice, prstena, vrča itd. Ti predmeti postaju za umetnicu značenjski kodovi kroz koje preispituje mogućnosti izmeštanja simbola i njihovog značenja. Ovi svojevrsni supstrati sećanja predstavljaju fragmente iz stvarnog života žena i umetnica ih sagledava kao predmete - simbole koji prevashodno nose određeno značenje, ali i upućuju na ulogu i status žene u društvu.

Poigravajući se idejom zagledanja u prošlost, Anica nam s namerom konstruiše slikovni iskaz / tekst koji nije celovit već razbijen. Na osnovnom planu rad je struktuiran kroz indekse / materijalne tragove predmeta iz porodične arhive, dok nas na drugom, formalnom, planu suočava sa grafičkom matricom, koju izlaže nezavisno od grafičkog otiska. Postupak doslovnog razotkrivanja procesa gradnje dela kao teksta proizvodnje značenja upućuje nas na potrebu čitanja rada kroz dekodiranje svih njegovih značenjskih slojeva. Ova veza unutrašnje strukture dela i njegove funkcije u datom kontekstu poentirana je i organizacionim planom postavke, navodeći nas da se upustimo u različite vrste čitanja i posmatranja njenog rada.