Vez je u zapadnoj civilizaciji, sve doskora, povezivao žene koje su na zajedničkim sedeljkama vezle, razmenjivale mustre, recepte, saznanja i slično ali povezivao je i različite periode života jedne žene: ranu mladost kada je ona vezla spremu koju će poneti u mladoženjinu kuću, zrelost u kojoj je vezla da bi ukrasila odeću ili da bi dala lični pečat neposrednom okruženju, a zatim i starost kada je vezla za svoje unuke. Vez je povezivao i iskustvo žena različitog porekla i društvenog statusa jer, bez obzira na to da li su bile iz patricijskih ili plebejskih porodica ili su pak bile građanke, radnice ili seljanke, vez je za sve njih podjednako bio deo obaveza i prostor za ispoljavanje kreativnosti.

Vezovi Mire Brtke, rađeni u saradnji sa Slovakinjama iz Stare Pazove, na moderan način obnavljaju praksu vezenja kao povezivanja. Naglasak u tom zajedničkom radu je na splitanju mreže odnosa i komunikaciji kroz sam radni proces na specifičnom umetničkom delu. Radi se o maloj, krajnje heterogenoj grupi žena i tzv. mekom projektu u kojem se kroz afirmaciju jedne tradicionalne tehnike podstiče novo shvatanje eksperimenta u umetnosti kao slobode kretanja kroz različite forme umetničkog izražavanja. Tu nije reč o projektu podrivanja i radikalne promene postojećeg sveta nego o njegovom preoblikovanju i humanizaciji kroz mali, svakodnevan rad na nivou lokalne zajednice.

Za razliku od umetnika nove umetničke prakse 60-ih i 70-ih godina XX veka, koji su za sebe zahtevali ekskluzivnu poziciju i insistirali na različitosti u odnosu na postojeću umetnost, ali i šire, u odnosu na kulturu, kako dematerijalizacijom umetničkog rada tako i ponašanjem, stavovima, čak i fizičkima izgledom, jer su verovali u mogućnost apsolutnog početka, umetnici danas odnos prema postojećim kulturnim modelima često zasnivaju na preoblikovanju tradicije ili popularne kulture u lokalnom okruženju. U tom kontekstu i vezeni radovi Mire Brtke, umetnice koja je karijeru započela u Italiji 60-ih godina XX veka slikarstvom geometrijske apstrakcije, proširuju to iskustvo kulturnim nomadizmom kako na mikro-geografskom nivou tako i reminiscencijama na istorijske avangarde u slučajevima u kojima se, poput ruskog konstruktivizma, estetsko izmeštalo iz sfere čisto vizuelnih spekulacija na teren konkretnih međuljudskih odnosa i saradnje.

Autorka izložbe je mr Olivera Janković, istoričarka umetnosti.