"Radomir Vasiljević najbolje zna" je kompozitni rad koji se sastoji od dva odvojena i zasebno izlagana projekta - "R fotografije" (2005) i "Otac najbolje zna" (2010). Izložba se sastoji od 16 crno-belih i 18 fotografija u boji formata 40 x 55 cm, 50 x 75 cm i 75 x 110 cm i koncipirana je kao dve odvojene postavke (po 17 fotografija). Oba projekta su proizašla iz umetnikovog istraživanja neobično bogatog fotografskog nasleđa i proizvod su svojevrsne aproprijativne prakse. Fotografije su napravljene sa negativa nastalih u periodu 1937-44 (R fotografije), odnosno sa negativa nastalih u periodu od kasnih pedesetih godina do danas (Otac najbolje zna).

Rad "R fotografije" se sastoji od fotografija izrađenih sa negativa koje je snimio stric umetnikovog oca, Radomir Vasiljević (1918-44). Pro-levičarski intelektualac i doktorant prava, Radomir je bio i pasionirani fotograf. Izbor Mihaila Vasiljevića iz nekoliko hiljada fotografija centriran je oko Radomirovog iznenađujuće modernog razumevanja fotografije ali i krajnje dramatičnih okolnosti u kojima su nastale. U kontekstu istorije srpske fotografije ove fotografije imaju poseban značaj jer nije poznat sličan primer iz tog perioda. Ali, one su takođe i jedini trag koji je ostao za jednim od "malih heroja" - čoveka zahvaljujući kome je nekolicina ljudi preživela Drugi svetski rat, a čije je ubistvo ostalo nerazjašnjeno.

U radu "Otac najbolje zna umetnik koristi fotografije svog oca, Radomira Vasiljevića, koji nije ni fotograf ni foto-amater, ali već pedeset godina fotografiše bez prestanka. Kroz svojevrsno "ponavljanje istorije", prisvajanjem ovog foto-amaterskog materijala umetnik predlaže novo značenje.

Na širem kulturnom planu zanima ga slučajno podudaranje, odnosno beleženje "opšte" istorije, kao i koncept porodičnog snepšota kao surogata iskustva i sećanja. Pored toga, pitanje privatne, porodične istorije podjednako dolazi u centar pažnje kroz ovu seriju fragmentisanih i gotovo dnevničkih foto-zapisa. Naziv rada je preuzet iz konzervativne američke radio i tv serije iz pedesetih godina i njegov šaljivi ton ima za cilj da nagovesti umetnikov auto-kritički stav u istraživanju ovog materijala.

Uobičajeno porodično nasleđivanje imena u slučaju dva Radomira Vasiljevića dobija apsurdan simbolički obrt. Ne samo da ovi ljudi nose isto ime, značenje njihovih fotografskih poduhvata na isti način prevazilazi početne porodično-amaterske okolnosti. Bez obzira na očiglednu razliku u smislu istorijskog značaja, izložene zajedno, ove fotografije postaju poligon za postavljanje mnogih problematičnih pitanja o srpskom društvu - od onih vezanih za odnos prema fotografiji kao "arhivskoj građi" do anahronog koncepta porodice kao jedine institucija kontinuteta. S druge strane, izbor fotografija iz velikog broja drugih koje ostaju nevidljive, postaje alatka fikcionalizacije koja od "dokumentarnih" snimaka pravi slike o dva života.