Ovaj ciklus crteža i doslovno je fizički integrisan u navedeno delo čineći jednu specifičnu temu Mićanovićeve ilustracije. Po kazivanju umetnika ilustracije nisu u svom izvornom obliku zamišljene kao dijalog sa Andrićevom knjigom. Naime, ove likovne varijacije izvedene su u maniru tzv. automatizma pre nego što je uopšte i postojala ideja da se uvedu u književno delo. Potonjom selekcijom Mićanović je crteže podelio, prateći poglavlja knjige, u devet Celina koje su konačno, idejno i fizički, dovedene na relacijsku ravan tekst-likovni prilog. Svojim konceptom dijaloškog toka crteža sa Andrićevim tekstom Mićanović kreira svojevrsnu pozornicu. Na toj pozornici scenografiju čini tekst knjige, a na proscenijumu promiču avetinjske figure postajući pravi akteri grotesknog pozorišta senki (iz kojeg je Andrić i dao ime jednom od glavnih likova u knjizi). Utvrđivanjem analogija između teksta I crteža izvode se metaforički nazivi činova ove nadrealne, mićanovićevske predstave: Prolog – Prostor; I – Buđenje; II – Lica; III – Žudnja; IV – Ponavljanje; V – Izgnanik; VI – Dodir; VII – Stvaranje; VIII – Vrtlog; Epilog – Da li je ovo kraj?.

Može se reći da je takvim postupkom uobličena i jedna netradicionalna muzejska postavka. U njoj se Andrićevo delo posmatra kao artefakt, pri čemu je taj predmet nanovo muzealizovan kroz crteže Zdravka Mićanovića. Ovi crteži poprimaju ulogu nepredvidivog vodiča kroz sumornu pozornicu "Proklete avlije" i živote njenih zatočenika ali je isto tako i Andrićeva "Avlija" postala potencijalni ključ za dalja tumačenja Mićanovićevih radova. Alhemičarskim podvigom otvoren je začarani krug kome se zaista ne nazire kraj.