Decenijama delujući na savremenoj likovnoj sceni Velimir Matejić pripada onoj grupi stvaralaca čiji je prepoznatljiv likovni izraz integrisan u tokove grafičke umetnosti na ovim prostorima. Pri tome, on je uspeo da sačuva svoj snažan stvaralački znak ostajući imun na različite umetničke mene i neprikosnoven u svom asocijativnom crno-belom grafičkom izražavanju. Kao umetnik, Matejić se formirao van uslovljenih akademskih normi; njegov kreativni put paralelno se razvijao (pored poziva profesora biologije) uz pouke i savete poznatih umetnika: Lize Križanić, Božidara Džmerkovića i Miodraga Nagornog. Između ostalog, autor je bogato profesionalno iskustvo stekao i na studijskim putovanjima tokom kojih je imao prilike da upozna umetnost različitih kultura. Ohrabren tim saznanjima usložnjavao je i razvijao svoje stvaralaštvo ostajući pritom dosledan prepoznatljivoj likovnoj poetici.

Velimir Matejić je samostalnu izložbu u Grafičkom kolektivu imao davne 1972. godine. Konačno, nakon četrdeset godina autor se ponovo predstavlja beogradskoj publici grafikama nastalim u tehnikama drvoreza i linoreza u periodu od 1970. godine do danas. Iako se njegovo stvaralaštvo konstantno razvijalo i usložnjavalo sve radove karakterišu asocijativne kompozicije izveden u crno-belom maniru.

Međutim, crna i bela boja na njegovim grafikama nisu u sukobu, već međusobno korespondiraju, ravnopravno učestvujući u koncepciji kompozicije. U tom kontekstu, izvesna relacija se može uspostaviti između istočnjačke filozofske ideje o egzistencionalnoj uslovljenosti (a ne kontrastu) svetlosti i tame. Matejićev proces rada na grafici gotovo je analogan skulptoru koji delo "oslobađa" iz jednog komada kamena, jer on u svetlost belog grafičkog papira uvodi razuđeni crni motiv. Na taj način uspostavljen je sklad i kontinuitet idejne i vizuelne recepcije dela koja poput ekspresivne muzičke kompozicije snažno pulsiraju.

Fokusirajući čitavo Matejićevo grafičko stvaralaštvo, neosporno je da se on tokom svog rada oslanjao na određene reperne uzore iz istorije umetnosti kao što su dela ruskih konstruktivista i neo-primitivizma. Ti oslonci su vidljivi u težnji ka simplifikaciji motiva i vraćanju primarnom stvaralačkom impulsu. Ovaj impuls inicira širenje forme iz određene matice pri čemu se razvija dinamična kompozicija koja se slobodno grana u više pravaca. Navedena specifičnost likovnog izraza je vremenom, pored crne i bele boje, kao zajednički imenitelj, postala i obeležje grafičkog stvaralaštva Velimira Matejića.