Postoje elementi iz biografije Uroša Đurića koji često presudno utiču na recepciju njegove umetnosti. Naime, kad god se o Urošu govori ili piše uvek se ističe kako je on urbani lik, iz umetničke porodice, ljubitelj filma i stripa, slikar, izdavač, dizajner, radio-voditelj, gitarista, bubnjar pank benda Urbana gerila, glumac, fudbalski navijač, javna ličnost… Na neki način upravo je Đurić onaj naš umetnik koji je najpotpunije shvatio Vorholovu postavku o tome kako umetnik današnjice jednostavno mora da bude slavan.

Kao vrhunski čin umetničkog narcizma, ali i hrabrosti da se stane iza vlastitog dela, odnosno onoga što ono treba da predstavlja, Đurić u prvi plan svoje umetnosti teatralno istura sebe. Autoistorizacija i autoironizacija su strategije koje Uroš dosledno primenjuje ili, kako sam kaže: Reč je o projekciji ličnosti kao posrednika ideja

Uroš Đurić je studirao istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu i slikarstvo na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu. Diplomirao i magistrirao na Slikarskom odseku FLU. Na likovnoj sceni prisutan od 1989, pokretanjem autonomističkog (anti)pokreta sa Stevanom Markušem, s kojim potpisuje Manifest Autonomizma (1994). Imao dvadeset pet samostalnih i učestvovao na više stotina grupnih (međunarodnih) izložbi. Bavi se i grafičkim dizajnom. Početkom osamdesetih bio aktivan protagonista beogradske pank scene (Urbana Gerila). Učestvovao u više igranih i dokumentarnih filmova, umetničkih akcija, radionica i strip izdavaštvu. Jedan je od osnivača umetničke asocijacije Remont. Radio kao nezavisni saradnik radija B92. Siroj publici poznat i po ulozi Anđela u filmskoj trilogiji Mi nismo anđeli.