|
Noa Triester Filipović - Objekti i instalacije |
|
|
 Likovni salon Kulturnog centra, Novi Sad. Jul - avgust 2006.
Autorka u svom umetničkom radu, otvara pitanje starog i novog, preživelog i transformisanog. Ona načinje pitanje mesta i uloge tradicije kroz odnos zanata i umetnosti kao i mesto žene u savremenom društvu. To se pre svega odnosi na situaciju u Izraelu, a moglo bi se primeniti i na našu, jer postoje i izvesne sličnosti.
  
Sadržaj umetničkog prtljaga Noe Treister Filipović raznovrsan je i slojevit. Asocijacija na kovčeg sa devojačkom spremom u našoj tradiciji je neizbežna i moguća. Ustvari, ona je i poželjna jer univerzalna tradicija ženskog ručnog rada u formi tkanja, pletenja, veza ili šivenja je izuetno bogata kod nas... A ta "škrinja" sa rukotvorinama ove konceptualne umetnice ponudiće nam ručno istkane i vezom od žice definisanu Ručnu izradu realnosti ali i fragmente te iste realnosti u Naboru, Privremenom ili Praktičnom...
Noa Treister Filipović u svom umetničkom radu, otvara pitanje starog i novog, preživelog i transformisanog. Ona načinje pitanje mesta i uloge tradicije kroz odnos zanata i umetnosti kao i mesto žene u savremenom društvu. To se pre svega odnosi na situaciju u Izraelu, a moglo bi se primeniti i na našu, jer postoje i izvesne sličnosti. Prošavši brzi put od tradicionalnog, preko industrijskog do informatičkog društva sa entuzijazmom i zamahom radnog elana stvaranja mlade države u nestabilnom, incidentnom okruženju, izraelsko društvo je umetnici pružilo zanimljivo i bogato iskustvo. Da bi neke fakte istakla, Noa konceptualno promišlja, koristeći se u krajnjoj realizaciji artefakata, različitim materijalima. /sve od žice, prozorska okna, majčina venčanica, fotografija, printovi.../
Njen najomiljeniji materijal je žica, bilo glatka, bodljikava ili žičana mreža. Žica kod Noe preuzima ulogu prediva, potke ali i linije vodilje. Noa klasičnim tehnikama tkanja i veženja realizuje žičane instalacije koje kao centralni motiv fiksiraju teme sa fotografija iz ranih 60-tih godina koje beleže u soc. realističkom maniru, elan u svakodnevici izgradnje mlade izraelske države. U fokusu pažnje umetnice je žena, radnica, trudbenica koja na banderi povezuje elektro vodove ili je za plugom na njivi ali je i u drugim radnim ambijentima... Ovim sekvencama retrospekcije /crteži žicom ili grafitom na karo papiru, pausu/ Noa suprotstavlja fotografije iz svakodnevice savremenog Izraela, aplicirajući obične, amaterske fotofakte realnih uličnih scena savremenog Izraela. Iste teme su i bazični motiv velikih instalacija koje su radjene poput tapiserija, umetanjem žičanih niti u paus papir ili na žičane mreže...
O višeznačnosti žice kao materijala i asocijaciji koji on proizvodi možemo suditi na nekoliko načina. Bez potrebe za banalizacijom i sama autorka ističe da je žica sveprisutan /fizički i mentalno/ gradivno-odbrambeni element jevrejskog okruženja...
Glavno izražajno likovno sredstvo u radovima Noe Treister Filipović je crtež. U likovno-vizuelnom smislu, žica kod Noe tvori grafizam kao olovka na papiru ili na žičanoj mreži. Glavni – centralni motiv pokreće osnovna pitanja smisla i mesta originala, rukom rađenog danas/zanat - umetnost, dok štampane bordure, sa ponavljanjem simbola čuvenih filmskih produkcionih kuća /Columbia pictures ili Tri-star pictures/ postavljaju isto pitanje filmskoj umetnosti - masovnoj kulturi i industriji...
Ivona Rajačić Barandovski,
istoričar umetnosti |
"Oborio sam pogled, nikad čovjek ne smije misliti da je siguran, ni da je umrlo što je prošlo. Ali zašto se budi kad mi je najmanje potrebno? Nije ona važna, ta daleka, sjećanje na nju zamjenjuje…
U bezobalnom moru znanja i informacija koje nude novi mediji muzejima treba mnogo samopouzdanja i vere u to da mogu proizvesti vredne i inspirativne sadržaje, da mogu biti moderatori promena, sredstva očuvanja vrednosti ili partneri u…
