|
Noa Triester Filipović - Objekti i instalacije |
|
|
 Likovni salon Kulturnog centra, Novi Sad. Jul - avgust 2006.
Autorka u svom umetničkom radu, otvara pitanje starog i novog, preživelog i transformisanog. Ona načinje pitanje mesta i uloge tradicije kroz odnos zanata i umetnosti kao i mesto žene u savremenom društvu. To se pre svega odnosi na situaciju u Izraelu, a moglo bi se primeniti i na našu, jer postoje i izvesne sličnosti.
  
Sadržaj umetničkog prtljaga Noe Treister Filipović raznovrsan je i slojevit. Asocijacija na kovčeg sa devojačkom spremom u našoj tradiciji je neizbežna i moguća. Ustvari, ona je i poželjna jer univerzalna tradicija ženskog ručnog rada u formi tkanja, pletenja, veza ili šivenja je izuetno bogata kod nas... A ta "škrinja" sa rukotvorinama ove konceptualne umetnice ponudiće nam ručno istkane i vezom od žice definisanu Ručnu izradu realnosti ali i fragmente te iste realnosti u Naboru, Privremenom ili Praktičnom...
Noa Treister Filipović u svom umetničkom radu, otvara pitanje starog i novog, preživelog i transformisanog. Ona načinje pitanje mesta i uloge tradicije kroz odnos zanata i umetnosti kao i mesto žene u savremenom društvu. To se pre svega odnosi na situaciju u Izraelu, a moglo bi se primeniti i na našu, jer postoje i izvesne sličnosti. Prošavši brzi put od tradicionalnog, preko industrijskog do informatičkog društva sa entuzijazmom i zamahom radnog elana stvaranja mlade države u nestabilnom, incidentnom okruženju, izraelsko društvo je umetnici pružilo zanimljivo i bogato iskustvo. Da bi neke fakte istakla, Noa konceptualno promišlja, koristeći se u krajnjoj realizaciji artefakata, različitim materijalima. /sve od žice, prozorska okna, majčina venčanica, fotografija, printovi.../
Njen najomiljeniji materijal je žica, bilo glatka, bodljikava ili žičana mreža. Žica kod Noe preuzima ulogu prediva, potke ali i linije vodilje. Noa klasičnim tehnikama tkanja i veženja realizuje žičane instalacije koje kao centralni motiv fiksiraju teme sa fotografija iz ranih 60-tih godina koje beleže u soc. realističkom maniru, elan u svakodnevici izgradnje mlade izraelske države. U fokusu pažnje umetnice je žena, radnica, trudbenica koja na banderi povezuje elektro vodove ili je za plugom na njivi ali je i u drugim radnim ambijentima... Ovim sekvencama retrospekcije /crteži žicom ili grafitom na karo papiru, pausu/ Noa suprotstavlja fotografije iz svakodnevice savremenog Izraela, aplicirajući obične, amaterske fotofakte realnih uličnih scena savremenog Izraela. Iste teme su i bazični motiv velikih instalacija koje su radjene poput tapiserija, umetanjem žičanih niti u paus papir ili na žičane mreže...
O višeznačnosti žice kao materijala i asocijaciji koji on proizvodi možemo suditi na nekoliko načina. Bez potrebe za banalizacijom i sama autorka ističe da je žica sveprisutan /fizički i mentalno/ gradivno-odbrambeni element jevrejskog okruženja...
Glavno izražajno likovno sredstvo u radovima Noe Treister Filipović je crtež. U likovno-vizuelnom smislu, žica kod Noe tvori grafizam kao olovka na papiru ili na žičanoj mreži. Glavni – centralni motiv pokreće osnovna pitanja smisla i mesta originala, rukom rađenog danas/zanat - umetnost, dok štampane bordure, sa ponavljanjem simbola čuvenih filmskih produkcionih kuća /Columbia pictures ili Tri-star pictures/ postavljaju isto pitanje filmskoj umetnosti - masovnoj kulturi i industriji...
Ivona Rajačić Barandovski,
istoričar umetnosti |
IGM "Toza Marković", Pogon II, Kikinda. Jul 2006.
Štampan dvojezično na srpskom i engleskom jeziku, kako sadržajem, tako i zastupljenim autorima, ovaj put časopis je nešto šire, regionalno pozicioniran. U drugom broju možete da čitate tekstove Marine Gržinić, Tule Karlainen, Ješe Denegrija, Lazara Trifunovića, Stevana…
Martin Lisardi je direktorka muzeja Al Sen-Pjer u Parizu. Art brut je ono što prethodi konceptu, umetničkom angažmanu. To je umetnost koja nema tržišnu vrednost, koja ne traži društveno priznanje. Marginalna umetnost, na francuskom art brut…
