Neša Paripović, "Poruke - Messages", poster 1979.

Tokom pet godina postojanja u Grupi 143 su delovali: Biljana Tomić (1975-1980), Miško Šuvaković (1975-1980), Neša Paripović (1978-1980), Jovan Čekić (1975-1979), Paja Stanković (1975-1980), Maja Savić (1975-1980), Mirko Diliberović (1978-1980), Vladimir Nikolić (1977-1980), Dejan Dizdar (1975-1976), Nada Seferović (1975), Bojana Burić (1975), Stipe Dumić (1975), Momčilo Rajin (1975), Ivan Marošević (1975) i Slobodan Šajin (1975).

Početni projekat Grupe 143 bio je da se mladim umetnicima, istoričarima umetnosti i izvesnim aktivnim saučesnicima programa Studentskog kulturnog centra u Beogradu ponudi zajednička platforma za razvijanje njihovih umetničko-teorijskih kompetencija.

"Novi 'antiumetnik' je odbijao profesionalni kanonski trougao: akademija-galerija-muzej. Odbijao je njegovu legitimnost. 'Svet umetnosti', kako ga je tumačio Artur Danto, više se nije razumevao kao izolovani i autonoman svet odvojen i ograđen od društva i kulture. Naprotiv, u središte interesa postavlja se društvo i upotreba umetnosti kao društvene prakse. Parola o jedinstvu umetnosti i života, koja je formulisana u istorijskim avangardama početkom 20. veka, sa entuzijazmom se reaktuelizuje i realizuje u umetničkim pojavama posle 1968. godine."

"Članovi grupe 143 su programski težili da stvore 'mikrodruštvo' koje je aktivno, zasnovano na znanju i koje se koristi sredtstvima teorije i analize. Njihov rad je bio ozbiljan pokušaj da se emancipuju od sveprisutne, protivrečne stvarnosti jugoslovenskog kasnog socijalizma i da stvore alternativne modele znanja i života."

(Dietmar Unterkofler, Grupa 143: Kritičko mišljenje na granicama konceptualne umetnosti 1975-1980, Službeni glasnik, 2013, deo iz uvodnog teksta)

Saradnici Grupe 143 bili su zainteresovani za teorijske prakse savremene umetnosti i kulture. Oni su odbacili shvatanje o umetnosti koje se temelji na estetičkoj spekulativnosti i višeznačnosti. Imali su kritičan odnos prema neodadi i fluksusu kasnih šezdesetih. Njihova umetnička produkcija bila je epistemološki i analitički orijentisana. Saznajno teorijski pristupi, razvijani u Grupi 143, bili su orijentisani oko pitanja o načinu funkcionisanja sistema i istorije umetnosti, o odnosu izmeĎu umetnosti i nauke, kao i o strukturalno predočivim uslovima stvaranja umetnosti, odnosno, teorijskih praksi unutar svetova umetnosti. Članovi grupe su individualno i kolektivno koristili različite umetničke tradicije kako bi testirali njihovu primenljivost na savremeno razmišljanje o umetnosti – pre svega "analitički smer" konstruktivizma, Kazimir Maljevič, škola Bauhaus, Paul Kle (Paul Klee), Pit Mondrijan (Piet Mondrian), Art&Language, Džozef Košut (Joseph Kosuth), grupa OHO i dr.

Radovi ove grupe odnose se na skelet, temeljnu strukturu "sistema umetnosti" i predstavljaju studije slučaja (case studies) i metarefleksije u vezi s njim. Mediji koje pri tome koriste su dijagram, strukturalistička fotografija i film, performans, knijiga kao umetničko delo, kao i edukativni lecture performances i seminar. Cilj je, pri tom, da se dostigne nulta tačka ekspresivnosti, da se umetnost i misao modernizma jednom za svagda ostave iza sebe i da se postigne promena paradigmi u umetnosti.

Dakle, ukoliko se Grupa 143 danas, više od 30 godina nakon njenog raspada, učini predmetom kritičke refleksije onda su posebno zanimljiva pitanja koja u eri post(post)moderne ponovo dospevaju u središte interesovanja:

• Kako se menja umetnost, ako se menjaju uslovi njene produkcije?
• Kakve to posledice ima po društvene odnose?
• Kako je moguća materijalna vrsta umetničke produkcije?