Ciklus "Unutrašnja slika" Dobrivoja Rajića već nazivom otkriva suštinu sadržaja. Fino tkanje materije slike uvećano i naglašeno – odnosno rekonstruisano slikarskim postupkom govori o unutrašnjem monologu slike, odnosno dijalogu forme i smisla, sadržaja i značenja. Iako krajnji produkt može na mah podsetiti na Pollock-a, ovde se radi o sasvim drugačijem pristupu i konsekventno krajnjem rezultatu.

U ovom radu Rajić uvećava niti i mreže tkiva slike da bi dobio poziciju iz koje može sondom da prodre kroz najsitnije pore do skrovitih dubina slikane materije. Gotovo forenzički beleži slike i preseke prodora i slojeva radi definicije tkiva i njegove suštine. Prodor u dubinu, ipak, zaustavlja pre izlaska na drugu stranu – iza ogledala, ili u onostrano, kako bi izbegao poziciju u kojoj svetlo izlaska iza, izvan i iz, svojim intenzitetom poništava dubine prostora koji su sakriveni od svetla obe strane i koji čine supstancu materije slike, ali i jezgro vezivanja zamisli i smisla.

U samoj tehničkoj izvedbi autor čisto slikarskim sredstvima precizno rekonstruiše unutrašnjost slike na njenom licu. U tom procesu, u osnovi mimetskom, predstavlja materiju koja nosi sliku, dajući joj karakter glavnog događaja, uvodeći tautološki proces predstavljanja samim sobom. Asocijativnost stvorenih struktura i kompozicija čini ove slike slika čitljivim na poseban način: „prepoznavanjem“ motiva zabunom se posmatrač vezuje za sliku koja ga zatim dalje kroz sistem asocijacija uključuje u ličnu rekonstrukciju smisla i prepoznavanje znaka i značenja.