Kao da su burne devedesete godine  prošloga veka, godine velikih lomova, bombastih "izama", nihilizma i bunta, izgubile na intenzitetu, pa se neka pivi-de-šavanovska nirvana vraća polako na evropsku i svetsku likovnu scenu. Mlada i veoma darovita gošća iz Zrenjanina Nora Mesaroš donosi nam slike koje samo na prvi pogled "tiho besede" i nude spokoj ravnice, odakle nam dolazi umetnica.

Nora Mesaroš je mlada slikarka, ali natprosečno radoznala, sa snagom  koja u njenim delima lako prepoznatljivo sintetiše iskustvo crtača Rodžera Hamiltona, ranog Ferdinanda Holdera i najzad glavnog generatora gotovo svih mladih crtača u Evropi – Dejvida Hoknija (David Hockney).

Iako mlad slikar, ona sa velikom hrabrošću ulazi u likovni zadatak, svesno birajući najtežu varijantu : aktere slika svodi na minimum, dok se hromatike gotovo i ne dotiče. Minimalnim sredstvima, koje najčešće čini bela podloga nastala od lazura kinesko bele nanete preko tamne podloge, što opštoj gami daje plemeniti srebrnasti prizvuk, i crteža ostvarenog jednostavnim studijskim ugljenom (zbog uglja i spominjem Rodžera Hamiltona).

Neosporno da je i Nora Mesaroš deo grupe pokajnika, mladih slikara rešenih da slikarstvu vrate potrebnu samostalnost i odbrane od manifesta teoretičara umetnosti i ostalih gurua likovne merkantile savremenog sveta.

(Odnekud se čak pojavljuje i Renato Gutuzo, ali bez svog buntovnog socijalnog programa).

Ljudi na Norinim slikama ne donose sobom nikakav bunt, niti ponekad glumljenih gest profesionalnih modela, lišeni su dijaloga. Oni su jednostavno tu, Nora ih je samo kao Demijurg dodirnula i uspavala, puštajući da život teče pored njih...

Mr Miodrag Daja Anđelković