Izgradnja slike izvedena na tradicionalno-modernistički način, kao jedna vrsta slikarstva obojenih polja, u Oreškovićevim radovima naslanja sa na tragove enformela i pop-arta Raušenbergovog tipa. Oštre, pravougaone geometrijske plohe, obojene u ranijim intervencijama, povremeno su intenzivnog kolorita ili tek u varijacijama monohromije. Koristeći geometrijski shematizam, natopljen bojama, umetnik se trudi da dokuči, a potom prikaže i emituje, brojne asocijacije u kojima dominira želja za sažimanjem apstraktnih slikarskih saznanja prošlosti.
 
Spajanja nanešenog materijala na osnovu kolažnog karaktera, uz tehnike poznate u skorijoj istoriji, već posle prvog utiska koji ove slike proizvode, odaju autentičnog autora i slikara.

Umetnik je svoje stvaralačke motive i želje uspeo da podeli s posmatračima kojima se poslednjih decenija naglo povećala uloga u umetničkom procesu. Oreškovićeve slike su i pored apstraktnog sistema konstrukcije, neobično vesele i poletne, mada bez direktnog angažmana, pa kao takve mogu dospeti i do šire umetničke publike.
 
Zbunjujuće kreativne površine kroz napetost detalja doprinose visokom stepenu uživanja u traganju za asocijacijama. Ove slike kao filmovani kolaži donose unutrašnje konflikte i borbe jer “bespomoćno stoji umetnik pred principima po kojima je uređen ovaj (nepravedan) svet”. Mada sa skromnom produkcijom i retkom izlagačkom delatnošču, autor pripada skoro mitskim gradskim umetnicima, koji su slavu stekli, i još uvek je stiču, svojim proaktivnim (ne)radom.

Vladimir Mitrović