Snažno slikarstvo Velimira Iliševića suštinski je prožeto utiscima iz prirode, percepcijom pejzaža i njegovog ambijenta, izmjenjujućim raspoloženjima svjetla koja su najčešće evocirana prozirnim, živopisnim, a ponekada i tamnim, gustim kompozicijama. Isto tako, sjećanja na krajolike, na ljude i događaje iz njegove domovine, izazivaju vizuelne reflekse koji prošlost metaforički pretaču u sadašnjost. Na ovaj način vitalno i izražajno slikarstvo Velimira Iliševića uvijek u istoj mjeri oslikava prirodne i duhovne pejzaže. Njegova djela, proizašla iz individualnih sjećanja i proživljavanja vlastite i pretpostavljene savremene istorije, svojim motivima, koji liče na šifre i ambleme, predstavljena su toliko uopšteno da je posmatraču data mogućnost posve slobodnog i ličnog suočavanja s njima.

Iako naslovi Iliševićevih slika, koji su neposredno povezani sa njegovim ličnim iskustvom, povremeno upućuju na tačno određeni pravac, oni ipak više čine samo jednu književnu fusnotu nego što pružaju jasnu pomoć za tumačenje. Realna veza i jasno prepoznavanje predstavljenog svijeta igraju sporednu ulogu, pošto je umjetniku uvijek stalo do samog medija, do slikarstva, a u najboljem slučaju, tek na drugom mjestu, do ikonografskih aspekata.

Način i dinamika nanošenja boja, kompozicija i proporcija, osvajanje praznog, bijelog platna – sve je to ono što na prvom mjestu pokreće ovog strastvenog slikara. Pri tome je rub slike isto tako od ključnog značaja, kao i pitanje odnosa između figure i pozadine, koji su svojim jedinstvenim duktusom i izvjesnom otvorenošću forme međusobno usko isprepleteni.

Veliko je zadovoljstvo što se nova djela Velimira Iliševića nakon brojnih izložbi u inostranstvu sada mogu vidjeti i u Novom Sadu i u Beogradu.

Kornelija Kolb Vičorek,
istoričar umetnosti