 NOVI SAD. Galerija Matice srpske predstvlja od 14. novembra do 24. decembra 2014. izložbu "Slikar Vlaho Bukovac (1855 – 1922)" iz zbirke Narodnog muzeja u Beogradu, koja predstavlja nastavak saradnje dve najveće nacionalne muzejske ustanove na polju izložbene delatnosti i radu na promociji nacionalne kulturne baštine.
 
Vlaho Bukovac. "Autoportret", 1911 | "Probuđena", 1908.
Izložbu čine 23 slike ovog izuzetnog umetnika, akademika i pedagoga, koje su nastajale od početaka njegove brilijantne umetničke karijere 1882. godine kada je nastao portret kraljice Natalije Obrenović, pa sve do pretposlednjeg umetnikovog ostvarenja, portreta Kralja Aleksandra Karađorđevića iz 1922. godine. Od 23 slike iz zbirke Narodnog muzeja u Beogradu, 3 su iz zaostavštine dinastije Obrenović, 1 je iz Zbirke Joce Vujića, 12 je otkupljeno, 3 su ustupljene Narodnom muzeju od strane Ministarstva prosvete pre Drugog svetskog rata, a 4 slike su poklonjene.
Kolekcija slika Vlaha Bukovca iz Narodnog muzeja u Beogradu obuhvata više antologijskih ostvarenja bez kojih se ne može ni zamisliti retrospektiva bogatog umetnikovog stvaralaštva. Tematski i stilski raznovrsna galerija slikarskih ostvarenja, koja se čuva u Zbirci srpskog slikarstva 18. i 19. veka, obuhvata ostvarenja koja se uklapaju u gotovo sve faze njegovog slikarskog izraza od akademizma do poentilizma.
Od Bukovčevih slika posebno je zanimljiv diptih "Dedal i Ikar" u autentičnom, autorskom okviru. Slikajući Ikara i njegov pad, Bukovac je simbolično predstavio ishod kakav su imale umetnikove progresivne ideje kod njegovih nekadašnjih učenika. Ovaj diptih je za života samog autora bilo jedno od njegovih najizlaganijih dela.
Zahvaljujući postavci i pratećoj publikaciji ova izložba je rezime bogatog umetničkog opusa, koji se kretao u rasponu od akademizma, realizma do impresionizam i simbolizma.
Poseta izložbi je prilika da se sazna više o životu i delu Vlaha Bukovca koji je priča o slikaru koji je od malena težio boljem i višem i koji se, bežeći od sudbine sirotinjske primorske dece koju je imao pred sobom, talentom, upornošću, verom i radom uzdigao do najvećih visina i stvorio dela večne i neprolazne vrednosti.
Tokom trajanja izložbe biće priređena stručna vođenja kroz izložbu, predavanje o konzervatorskim radovima na slici "Velika Iza", emitovanje dokumentarnih filmova o umetniku i praškoj školi, i kreativne radionice za decu, tokom kojih ćemo se upoznati sa pustolovnim životnim stilom Vlaha Bukovca i njegovim umetničkim stvaralaštvom.
Autor izložbe i pratećeg kataloga je Petar Petrović, viši kustos Narodnog muzeja u Beogradu, a kustos izložbe u Galeriji Matice srpske je Snežana Mišić, MA, viši kustos Galerije Matice srpske. Izložba je realizovana pod pokroviteljstvom Ministarstva kulture i informisanja Republike Srbije.
Vlaho Bukovac je rođen 4. jula 1855. u Cavtatu kao Biađo Fađoni (Biaggo Fagioni). Detinjstvo je proveo u Cavtatu, gde je završio osnovnu školu. Sa stricem odlazi 1866. u Ameriku, u kojoj je proživeo četiri uzbudljive godine. Po povratku u Cavtat ukrcao se kao brodski kadet na jedrenjak kojim je plovio za Carigrad, Odesu i Liverpul. Nakon dve godine sa bratom Jozom odlazi u Južnu Ameriku (Peru), ali već sledeće, 1874, prelazi u Kaliforniju, gde je u San Francisku radio kao konobar. Tu će primiti prva crtačka i slikarska iskustva od slikara italijanskog porekla Tojetija (Tojetti). Sa nešto zarađenog novca vraća se 1876. u Cavtat i odlučuje da se potpuno posveti slikarstvu. Veliku pomoć i potporu pružio mu je dubrovački pesnik Medo Pucić.
Sa Medom Pucićem i sa novčanom pomoći zagrebačkog biskupa Štrosmajera (Strossmayer), početkom 1877. stiže u Pariz, gde se iste godine upisuje na École des Beaux Arts u klasi Aleksandra Kabanela (Alexandre Cabanel). Zahvaljujući talentu i marljivom učenju, stiče pravo da još kao đak Škole lepih umetnosti izlaže na uglednom pariskom Salonu 1878. Školovanje završava 1880, kada dobija atelje u kući svog prijatelja Monijera (Monnier) u kojem boravi do 1887, kada otvara svoj atelje na Monmartru (Buttes Montmartre). Preokret u Bukovčevom životu i radu uslediće 1882, kada njegova slika "Velika Iza" (La Grande Isa), inspirisana junakinjom tada popularnog romana pisca Aleksa Bouvijea (Alexis Bouvier), doživljava na pariskom Salonu ogroman uspeh i postaje "clou" Salona.
Obaveze koje je od 1903. imao kao profesor slikanja na Akademiji likovnih umetnosti u Pragu (Akademie vytvarnych umeni v Praze), vodile su ga do izbora Praga za svoje poslednje trajno boravište. Svojim pedagoškim radom na Alademiji likovnih umetnosti u Pragu (1903 - 1922), uticao je na generaciju južnoslovenskih slikara među kojima treba pomenuti Mirka Račkog, Peru Popovića, Todora Švrakića, Branka Radulovića, Milenka Đurića, ali i Milana Konjovića, Kostu Hakmana, Stevana Čalića, Ivana Radovića i Jovana Bijelića. |
