Kupačice. 1924. Kolekcija MSUB. Foto: Saša Reljić

Veljko Stanojević (1892 - 1967), protagonista modernog srpskog slikarstva između dva svetska rata i modernist klasične formacije, bio je umetnik jasnog umetničkog profila i u skladu sa likovnim principima koji su dominirali evropskom umetnošću prve polovine 20. veka. Njegov modernizam novorealističke oblikovnosti zauzima istaknuto mesto u srpskoj istoriji moderne umetnosti, posebno faza njegovog formativnog perioda tokom dvadesetih i tridesetih godina 20. veka kada je delotvornije participirao na evropskoj umetničkoj sceni.

Bez obzira na početnička traženja kroz impresionistički izraz, kao osnovna nit kroz Stanojevićevo slikarstvo provlačila se realistička komponenta koja je predstavljala svojstvenost i znakovno obeležje njegovog likovnog izraza. Zenit umetničke karijere dostigao je "čistim" stilom moderniste klasične formacije, a zaključio fazom "kudravog" slikarstva snažnog kolorita. Izražajnost umetničkih poruka u njegovim delima ogledala se u sadržajnoj potki klasičnih profanih i sakralnih tema, kao i stilskoj konstanti realizma.

Po opredeljenju - realista emocionalnih nazora, po doživljaju i osećanju realiteta - intimista, hroničar modernih građanskih i interpretator tradicionalnih, istorijskih i sakralnih tema, Veljko Stanojević će ostati upamćen kao umetnik koji je u isto vreme bio jedan od najznačajnijih protagonista građanskog modernizma, ali i "klasik", čuvar slikarske tradicije u eri savremenih umetničkih tendencija.

Evropskim ugledom, originalnim i pažljivo izgrađenim likovnim izrazom, Stanojević se ugradio u temelje modernog srpskog slikarstva dajući značajan doprinos u konstituisanju slikarske epohe između dva svetska rata, što ga svrstava u plejadu umetnika koji su srpsku međuratnu umetnost približili evropskim standardima.

Na retrospektivnoj izložbi Veljka Stanojevića biće predstavljeno oko 50 umetničkih dela iz zbirki Muzeja savremene umetnosti, Narodnog muzeja, Muzeja grada Beograda, Istorijskog muzeja Srbije kao i privatnih kolekcija.

Veljko Stanojević (1892 - 1967) je završio Umetničko-zanatsku školu u Beogradu 1914. godine kod profesora Ljubomira Ivanovića i Marka Murata. Učestvovao je u Prvom svetskom ratu kao ratni slikar i dobrovoljac. Nakon rata vratio se slikarstvu i krajem 1919. godine je otišao u Pariz gde je pohađao Acadẻmie de La Grande Chaumiẻre (1920-1922). Početkom četvrte decenije došao je u Beograd gde se, pored slikarstva, počeo baviti pedagoškim radom. Jedan je od osnivača Udruženja likovnih umetnika Srbije, grupe Oblik, Udruženja ratnih slikara kao i Zagrebačkog prolećnog salona.

Od 1919. učestvovao je na većini grupnih izložbi u Beogradu i inostranstvu. U Parizu je izlagao na Jesenjem i Proletnjem salonu, Salonu nezavisnih, kao i sa grupom L’Art en France. Sa jugoslovenskim umetnicima predstavljen je u Njujorku, Filadelfiji, Bostonu, Čikagu, Vorčesteru, Bafalu, Londonu, Barseloni, Rimu, Solunu, Sofiji i Pragu. Samostalno je izlagao u Beogradu: 1922, 1925, 1929, 1957, 1967. godine.

Njegova dela se nalaze u zbirkama Muzeja savremene umetnosti, Narodnog muzeja, Muzeja grada Beograda, Istorijskog muzeja Srbije i Vojnog muzeja iz Beograda, kao i u drugim javnim i privatnim umetničkim kolekcijama u Srbiji, Hrvatskoj, Vatikanu, Švajcarskoj, Americi i drugim zemljama širom sveta.