Vladimir Miladinović jeste umetnik koji radi sa ratnim i postratnim traumama nekadašnjih jugoslovenskih društava; osnova njegove umetnosti jesu medijske, forenzičke, političke i moralne identifikacije i prezentacije ratnih zločina, odnosno analiza mehanizama njihovog negiranja i brisanja unutar aktuelnih tranzicijskih ideologija. Miladinović postavlja pitanje na koji način mediji i institucije u post-jugoslovenskim društvima kreiraju javni prostor i na taj način oblikuju javno sećanje; time pokreće pitanja ratne medijske propagande, manipulacije, istorijske odgovornosti i intelektualnog angažman.

Iako se na prvi pogled čini suprotno, Miladinović nije konceptualni umetnik; njegova umetnost je mnogo više realistička, ne zato što koristi klasični medij crteža i radi u domenu "neutralnog", "realističkog" kopiranja. Njegova umetnost je realistička u smislu da nam daje uvid u materijalne, istorijske procese. Ovaj aspekt realizma je prepoznao još Đerđ Lukač pišući kako umetnost daje uvid u materijalnost istorije, u ono što je "uistinu društvena nužnost", prikazuje "unutrašnje jedinstvo procesa društvenog razvitka i objektivnu društvenu povezanost tipova koji su prividno daleko jedan od drugog", tj. ukazuje na funkciju po kojoj su ustanove, institucije, mediji, rat "nosioci i provodnici klasnih interesa".

Odnosno, rečima Vladimira Miladinovića u jednom od pratećih stejtmenta – razumevanje prošlosti je neophodno za stvaranje društvenih odnosa u sadašnjosti. Na ovim osnovama možemo promišljati utopijski potencijal (Miladinovićeve) umetnosti – ona nije samo etički zahtev za (tranzicionom) pravdom već i zahtev za novim oblicima političke subjektivnosti koji će procesom samospoznavanja nastati kroz rez, prekid u odnosu na aktuelne konstrukcije nacionalističkih identiteta, politike terora i raspodele bogatstva. Miladinovićev čin je u tom smislu revolucionaran – on je politički zahtev za uspostavljanjem novog "društvenog ugovora".

Dr Nikola Dedić