Decenijama delujući na savremenoj likovnoj sceni Velimir Matejić pripada onoj grupi stvaralaca čiji je prepoznatljivi likovni izraz integrisan u tokove grafičke umetnosti na ovim prostorima. Pri tome, on je uspeo da sačuva svoj snažan stvaralački znak ostajući imun na različite umetničke mene i neprikosnoven u svom asocijativnom crno-belom grafičkom izražavanju. Kao umetnik, Matejić se formirao van uslovljenih akademskih normi; njegov kreativni put paralelno se razvijao (pored poziva profesora biologije) uz pouke i savete poznatih umetnika: Lize Križanić, Božidara Džmerkovića i Miodraga Nagornog. Očito, simultani tok u njegovom profesionalnom životu funkcionisao je na bazi rasterećenog interaktivnog odnosa na relaciji Matejić profesor – Matejić umetnik. Između ostalog, autor je bogato profesionalno iskustvo stekao u na studijskim putovanjima TOKOM kojih je imao prilike da upozna umetnost različitih kultura.

Ohrabren tim saznanjima usložnjavao je i razvijao svoje stvaralaštvo ostajući pritom dosledan prepoznatljivoj likovnoj poetici. U grafikama nastalim u tehnikama drvoreza i linoreza u periodu od 1970. godine do danas uočavaju se određene faze u njihovom stilskom razvitku. Tako, u ranoj stvaralačkoj fazi sedamdesetih godina 20. veka Matejić kreira gotovo arabeskne crno-bele kompozicije sa mnoštvom figuralnih prikaza Koji su međusobno sintetisani u jednu razuđenu vizuelnu igru. Polifona kompozicija biomorfnih i fantastičnih stvorenja i arhitekturalnih fragmenata po svom poetskom sadržaju bliska je estetici nadrealnog, ali se pritom uočava i težnja ka ekspresivno izražajnom maniru. TOKOM osme decenije javlja se tendencija ka isticanju materijalnosti grafičke matrice što se posebno uočava u drvorezima iz ovog perioda. Kompozicija je u gotovo enformelnom stanju i uslovljena fizičkim predispozicijama matrice sa koje se otiskuju i pukotine, godovi i čvorovi u drvetu. Navedene nesavršenosti materijala postaju legitimni sadržaj u kreiranju grafičkog otiska, pa stoga možemo reći i da autor prihvata prirodu kao svog saveznika u stvaranju. Devedesetih godina 20. veka Matejić se eksponira kao zrela stvaralačka pojava solidno utemeljena u mediju grafike. Njegovo veliko iskustvo postaje još vidljivmje na umetničkoj sceni i ovaj rad se sve više posmatra kao jedna od umetničkih aktuelnosti.

Simptomatično da crna i bela boja na ovim grafikama nisu u sukobu, već međusobno korespondiraju, ravnopravno učestvujući u koncepciji kompozicije. U tom kontekstu, izvesna relacija se može uspostaviti između istočnjačke filozofske ideje o egzistencionalnoj uslovljenosti (a ne kontrastu) svetlosti i tame. Matejićev proces rada na graficui gotovo je analogan skulptoru koji delo „oslobađa“ iz jednog komada kamena, jer on u svetlost belog grafičkog papira uvodi razuđeni crni motiv. Na taj način uspostavljen je sklad i kontinuitet idejne i vizuelne recepcije dela koja poput ekspresivne muzičke kompozicije snažno pulsiraju. Ove osobenosti uočljive su u radovima nastalim TOKOM devedesetih godina, a njihove modifikacije transponovane su u grafike koje realizuje i danas. Na njima su likovne strukture koje aludiraju na imaginarne, promenljive pejzaže, organske i neorganske forme. Prema rečima samog Matejića inspiraciju za takav likovni pristup nalazi u čuvenim istočnjačkim ornamentima, arabeskama.

Njegova intencija bila je da u svojim grafmčkim kompozicijama razvije ekspresiju gesta koji poseduje arabeska i da kroz impuls kaligrafskog znaka transponuje deo materijalnog sveta, odnosno jezika prirode. Jedna od osnovnih odlika ovog ornamenta jeste da iako je inicijalno matematički detaljno proračunat, njegova krajnja forma oku posmatrača deluje gotovo kao intenzivna optička konfuzija. Po prirodi stvari, Matejićevoj grafici prethodi crtež koji prilikom transfera u kontekst grafičke ideje poprima novu i autonomnu metafizičku dimenziju. Fokusirajući čitavo Matejićevo grafičko stvaralaštvo, neosporno je da se on TOKOM svog rada oslanjao na određene reperne uzore iz istormje umetnosti kao što su dela ruskih konstruktivmsta i neo-primmtivizma. Ti oslonci su vidljivi u težnji ka simplifikaciji motiva i vraćanju primarnom stvaralačkom impulsu. Ovaj impuls inicira širenje forme iz određene matice pri čemu se razvija dinamična kompozicija koja se slobodno grana u više pravaca. Navedena specifičnost likovnog izraza je vremenom, pored crne i bele boje, kao zajednički imenitelj, postala i obeležje grafičkog stvaralaštva Velimira Matejića.

Vladimir Božinović