Na izložbi u Prodajnoj galeriji Beograd Mihailo M. Petković (1958) po prvi put predstavlja svoj vajarski opus koji čine skulpture od gvožđa nastale varenjem prefabrikovanih metalnih elemenata različitih formalnih osobenosti. Jedan od najutentičnijih slikara apstraktne orijentacije na domaćoj sceni, Petković više od tri decenije konsekventno revidira ideje i postupke istorijskog enformela, a poslednjih godina njegovo istraživanje u pravcu eksploatacije i eksperimenata sa različitim materijalima rezultiralo je nastankom serije skulptura. Rekombinovanje geometrijskih obrazaca, aplikacije i nasumične intervencije na metalnim pločama, naglašavanje taktilnih kvaliteta upotrebljenog materijala, kao i proizvođenje specifičnih i neočekivanih odnosa elemenata u osnovi su ovih radova. Autorov opus ovde je istovremeno analitički, istraživački u pronalaženju idealnih kompozicionih odnosa, ali i intuitivan u smislu gestualne slobode i nasumičnog odabira elemenata.

Skulpture: Ugasli oker i naslućene nijanse još nekih toplih boja što sevnu iz tamne prirode gvožđa podsetiće na slike Mihaila Petkovića. Kad obojenu površinu platna zameni metal pomislićemo u prvi mah da je umesto slikanja materijala došlo do slikanja materijalom. Ipak, umetnik nikada ranije nije podražavao, nije slikao materijal. Svakako, klica današnjeg znaka pojavila se u njegovim najranijim delima. Već prvih nekoliko skulptura, ili još pre nekoliko kolaža gde je baratao samo hartijama različitog kvaliteta i boje – nagovestilo je da sve snage Petkovića nisu uložene u slike koje je kontinuirano stvarao. Ali, uprkos asocijacijama i (pri)sećanjima ne radi se ovde o prepevu slike u delo skulptora. Ponikle u istom, brižnom krilu tvorca one (slike i skulpture) ostaju u srodstvu koje se očitava najpre u pouzdanoj arhitekturi dela. Konstrukcija, uprkos spontanosti kojom zrače skulpture, odaje duboko promišljanje autora. Drugačije rečeno, svest o arhetipskim delima-prizorima nije sastavni deo nesvesnog oblikovanja univerzalnih sadržaja.

U probušenim, probijenim gvozdenim "štitovima" i(li) oklopima – razbijenim i ponovo spajanim i spojenim grubim varom možemo tragati za ugroženim covekom, za rascepljenim čovekom... Ali harmonija ovih skulptura, uprkos svemu, može biti shvaćena i kao konačna i moguća sinteza rascepljenosti i vremena u kom se događa – sinteza proistekla iz duhovne vitalnosti koliko god ona bila skrivena pod rđom podneblja.

Savo Popović, istoričar umetnosti
iz predgovora kataloga