Oblici koji izranjaju iz mermera, pod sigurnom rukom skulptora Đure Trivanovića, dosežu do samog vrhunca i u svojoj rastegljivosti dotiču granice mogućnosti svojstvene za ovaj materijal. Bez obzira na nevelike dimenzije samih objekata, prožimanje krivulje kroz prostor proizvodi pokretljivost onoga što u svesti predstavlja čvrstinu, monumentalnost i nepomičnost. Ta percepcija pokreće i samog posmatrača stvarajući u njemu aktivan odnos prema delu i doživljaj beskonačnosti. Spirala svojim promicanjem i istezanjem otvara polje odnosa između prostora, dela i posmatrača. Time se otvara poigrište za prostorne odose i potvrđuju se odlike klasične skulpture u klasičnom materijalu.

Uprkos monumentalnosti forme u mermeru i njegove strukture, početna i sveprožimajuća supstanca Trivanovićevih skulptura je tačka, čije kretanje čini da, pored vidljive namere autora da je postavi kao geometrijsku komponentu, prevazilazi ograničavajuće okvire euklidovske geometrije. Svojom pokretljišću i sveprisutnošću unutar i na granicama dela, ta tačka dobija svojstva entelehije. Prikazivanje dela doseže tako jedan širi kosmološki segment u kom tačka kao seme klija u životvorni kosmos umetnosti, ovaploćen u konkretnim oblicima skulpture. Poetika pokretljivosti i čvrstine kamena na taj način pokazuje svu raznolikost koje delo može izneti iz sebe, kako kroz fino ispolirane tonove površine skulpture, još više pobedonosnim zvucima neobuzdanosti kretanja.

Darko Kozlovački