Ksenija se pojavljuje u drugoj polovini devedesetih godina sa video ostvarenjima, mediju koji u tom trenutku dominira globalnom umetničkom scenom, te postaje veoma privlačan za umetnike najmlađe generacije. Njeni radovi izazivaju pažnju na festivalima "Videomedeja" (Novi Sad), "Jugoslovenski festival jeftinog filma" (Subotica), LOW-Fi (Beograd), BREAK-21 (Ljubljana) i drugim, sa kojih donosi i značajna priznanja. Njena video produkcija, tematski svedena i dihotomična (muško-žensko, pokret-mirovanje, eros-tanatos...), ipak veoma zrelo postavlja osnovne probleme koje će Ksenija pokušati da razvija kroz rad u drugim medijima. Tu, pre svega, valja spomenuti problem komunikacije, pogotovu neverbalne, govor tela, naročito ruku čiju izražajnost Ksenija proširuje iz video radova u slikarstvo, fotografiju, grafiku, ali i instalacije i performans.

Problemom neverbalne komunikacije Ksenija ukazuje na komlpeksnost društvene situacije u kojoj se komunikacija odvija: interpretacije, kulturno-antropološkog nasleđa, društvenih normi, ali i podsvesnih automatskih reakcija, koji svi zajedno, ma kako bili međusobno isključivi, ipak deluju u prostoru želje onih koji komuniciraju, želje da uopšte nešto kažu i čuju/vide.

Ksenija od 2003. godine deluje u umetničkom dvojcu Aufwiedersehen sa Milenom Popov iz Zrenjanina. Izazov koji joj upućuje period tranzicije: političke teme, rodna ravnopravnost, novi identiteti, društvena aktuelnost i sl. bivaju snažnije istaknuti u delovanju ove grupe, dok, samostalno, Ksenija otvorenije prilazi bazičnim pitanjima smisla umetnosti, položaja umetnika u ovom i ovakvom svetu, stalnim izazovom komunikacije u paradoksalnoj situaciji kada je sve komunikacija i kada se čak i prostor intimnog mora indeksovati komunikacionim kodom bez kog svako označavanje gubi smisao...

Čedomir Janičić