U središtu ovog umetničkog rada, kao i u prethodnim ciklusima nastalim poslednjih godina, je istraživanje arhitekture i njenih fenomena, mnogoznačna pojavnost prizora ispražnjenog prostora, dok se polazišta za  ove interpretacije  nalaze u literarnim izvorima. Složeno arhitektonsko zdanje kompleksa Bolnice svete Ane, psihijatriske ustanove u Ulici Kabani u Parizu, poslužilo je kao pretekst za dalju razradu istorijskih, mitoloških i simboličkih potencijala ovih toponima u  istovremeno ekspresivnim i disciplinovano građenim kompozicionim strukturama.

Kompozicija Dragane Stanaćev Puača opšte uzev, opravdava uočavanje umetničkog dela – nastalog u zamahu, u postupku i predanosti – kao medijuma koji oslobađa utopijsko viđenje subjekta.

Model neiskazive slike sa sintaksom i pripovešću likovne kompozicije, sklopljen je tim procesom u diptihe: nastale u vijugavo asociranoj primeni crvene i crne eksplozivne boje postajući niz parabola o otelovljenju svakodnevne bespoštedne borbe. Meduzina energija i vijugavi zmijoliki pravac ciklusa "Rue Cabanis" su i deo kompozicionog suočenja sa užasom, bliskog po nastojanju koje je kroz ilustracije slikovitog jezika Danteovog Pakla, evropskom nasleđu svojim crtačkim laviranim deonicama dočarao i Sandro Boticelli.

Vrlozi kakve je umetnica ostvarivala svojim poznatim brižljivim arhitektoničkim pružanjima asociranih likovnih kompozicija – paviljonima, odmorištima, kulama i kristalizacijama – deo je otimanja od  fatalnosti realnog života, dinamizacija preispitivanja prirode smrti, duševnih talasa, ali jednako i ispunjenja i traganja za protivtežama. Za razliku od istorijskih simbolističkih rešenja, ciklusi intenzivnog vijugavog i zgusnutog likovnog zamaha na pravcu su skrivene ispovesti. Naslućena i dijabolički podvučena za umetnicu, moguće prepričana povest o ulici, inicijaciji i opasnosti oblikovana je moguće i kao refleksija iz literature ali i kao predstava tuđeg iskustva.

Nikola Šuica, istoričar umetnosti
iz predgovora kataloga