"Natron" je naziv serije slika, dat prema dominantnom materijalu korišćenom u radovima. Natron je reciklirani papir koji se kao izuzetno jeftin i otporan masovno koristi u industriji i šire (uglavnom kao papirna ambalaža za pakovanje i zaštitu proizvoda). Ideja je bila unaprediti takav prepoznatljiv, potrošan, jeftin materijal i dati mu višu vrednost (integrišući ga u delo). Naziv "Natron" je izabran sa namerom izbegavanja i najmanje informacije o sadržaju (te on ostaje otvoren za svako tumačenje) i usmeravanja pažnje na pojavnost, odnosno samu materiju- građu slika.

Pomenuti radovi nisu nastajali kao organska celina, nego su konstruisani fragmentiranjem i montiranjem, odnosno kolažiranjem (materijala koliko i misli). Posmatrajući sliku u svojoj celosti - kao pojavnost, kao objekat, materiju, a ne isključivo i samo sadržaj, natron se pokazao pogodnim da njegovim slaganjem, nagomilavanjem, presovanjem, cepanjem, grebanjem i drugim gestovima, nastane određeni likovni rukopis i istakne se masovnost materije koja radovima daje čvrstinu, postojanost i predmetnost, time i prisutnost.

Sam sadržaj radova jeste trag subjektivnosti autora. "Natron" sabira seriju slika bespredmetnog (apstraktnog) karaktera kao adekvatne forme za materijalizaciju introspektivne aktivnosti i kognitivne reakcije na čulne i intelektualne nadražaje. Prostor slike grade fantazmi kao manifestacija iskustva oformljenog čulnim opažanjem i intelektualno-emotivnog sadržaja ličnosti priključenog sirovoj viziji.

Proces rada se oslanja na imaginaciju, maštu, sećanje, znanje sa ciljem što neposrednijeg i direktnijeg povezivanja sa sobom. Slika tako postaje sublimacija nasleđa, iskustva, stavova, predrasuda, imaginacije, želja i strahova, svedena u jedno vreme i jedinstvenu likovnu celinu. Kao beleška niza stanja i gestova na podlozi velikih dimenzija gde prostor slike postaje i lični prostor - rad tako biva izvestan vid "objave" sebi samome.

Težnja ka traganju ali ne i nalaženju konkretnog zaključka, odnosno davanje važnosti samom procesu rada i toku stvaranja, jeste i težnja ka ukidanju pozicije konačnog mišljenja. Ne konačnost u zaključivanju se time prenosi na ne konačnost u radu što iznova navodi na otkrivanje one dimenzije bića i tipa svesti koju subjekt zaboravlja u stavu na koji je naučen i koji mu je postao prirodan, odnosno navodi na permanentnu proveru i razvijanje sopstvene subjektivnosti.

Svi radovi su kolaži, rađeni kombinovanom tehnikom krajem 2015. i početkom 2016. godine. Dimenzije radova su 180 x 150 cm i 31 x 31 cm.