Prisutnost slike naizgled je sasvim samorazumljiva; u vreme dominacije masovnih medija čini se da je slika nezaobilazna, raspodeljena na sve aspekte stvarnosti, upravo sveprisutna. U ovako postavljenim okvirima čak i slika kao umetničko delo postaje dostupnija nego ikad pre, njena raspoloživost za publiku je garantovana mnoštvom reprodukcija datih u različitim medijumima. Vidi li se, međutim, slika u ovakvoj nepreglednosti svoje prezentnosti? Da li je, sama po sebi, takvom sveprisutnošću postala vidljivijom, ili je upravo njom skrivena?

Izložbeni radovi Vidoja Tucovića, na prvi pogled se čini, komentarišu ovo neobično prisustvo slike u savremenoj stvarnosti. Njegova dela nemaju za cilj da bilo šta govore, ona nemaju poruku, njihovo postojanje nije namenjeno bilo kakvoj komunikaciji. Dela Tucovića prosto jesu – sačinjena, ostvarena, postavljena u izložbeni prostor, rasprostrta u odnose međusobnog postavljanja, kontrastiranja i uspostavljanja. Njihova namerena nekomunikativnost udara na pomenutu posvemašnju raspoloživost umetnosti za publiku danas, te se Tucovićeva publika u kontaktu sa njegovim delima može zadovoljiti stavom da je reč o jednom protivstavu devalvaciji slike i umetnosti uopšte, da je reč o komentaru umetnika na opšte okvire u kojima, jednom stvorena, njegova dela danas i mogu da budu otvorena za publiku.

Ipak, namera Tucovića suptilnija je; dovodeći delo u postojanje, on ne želi ništa više do da potvrdi sliku kao sliku, kao prisutnu u stvarnosti i kao postojeću. Jednom ogoljena do samog svog prisustva, Tucovićeva slika više svedoči o krhkosti sopstvene datosti, o neizvesnosti svog postojanja, nego o okvirima u koje svojim nastajanjem stupa.

Umetnik ostavlja svoj trag: on barata materijalima i bojama u jednom skoro arhaičnom maniru, ostavljajući vidljivim potez njihovog nanošenja na platno i njihovog uklapanja u jedinstvenu kompoziciju bez naknadnih i dodatnih intervencija. Tucović naglašava samo nastajanje slike, trenutak njenog prelaska u postojanje, momenat njenog ovaploćenja. Umetnik ovim ne fokusira toliko umetničko stvaralaštvo, potez i čin kao izvore nastanka dela, već upravo sam taj nastanak, kairos prestupa onog što stupa u postojanje. Iako izvedena grubim i energičnim potezima, Tucovićeva dela tako se ispostavljaju kao krajnje nežna i krhka; njihova suptilnost, međutim, ne počiva ni na kakvim sredstvima umetničke obrade materijala, već proizilazi iz same prisutnosti slike.

Slika postoji; ovim se naknadno, po susretu sa slikom, može izraziti Tucovićev gest, iako ne i njegova poruka, jer poruke nema. Slika postoji, i kao postojeća izaziva stvarnost u koju stupa; slika je uvlači u sebe, istovremeno postajući deo nje. Ova dramatična dinamika, čije su svedočantvo Tucovićeva dela, sama je sebi cilj; ona tvrdi i potvrđuje prisutnost slike iznova u svakom momentu, ostavljajući po strani mogućnost da se njeno prisustvo prihvati kao okamenjena i konačna datost.

Slika je u svom prisustvu krhka, utoliko nestvarnija što je više prezentna, utoliko prisutnija što je njeno postojanje manje zagarantovano. I tek takva slika svedoči – o sebi, o sopstvenom važenju, o horizontu koji prethodi svakom njenom daljem razmatranju: ukoliko takva slika govori i komunicira sa publikom, ona to čini na pozadini svoje uvek neizvesne prisutnosti. Slika je tako, u Tucovićevom viđenju, nežna i neuhvatljiva koliko to može biti samo neponovljivi trenutak samog života.

Una Popović