 BEOGRAD. Prodajna galerija Beograd predstavlja od 14. do 28. aprila 2016. nove radove Saše Pančića (1965). Diplomirao je i magistrirao na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu. "Kako sve počinje, šta čemu prethodi, kako se odvija kretanje linije pokrenuto unutrašnjom tačkom i kako se ta linija pretvara u površinu da bi se na kraju podigla u prostor? Sve to na jedan osoben način možemo pratiti kroz serije crno-belih papirnih objekata, radova od gume, metalnih objekata, i na kraju video rada."
Najnoviji ciklus radova Saše Pančića razvija se na reinterpretacijama teorija ruskih avangardnih umetnika i njihovih istraživanja u oblasti iracionalnog prostora koji, prema Maljeviču, počinje i završava se u Nultoj formi Crnog kvadrata. Polazeći od ovog, ali i od bliskih koncepata posleratne skulpture poput Čilidine arhitekture praznine i Seraovih dinamičnih ploha, autor kreira seriju objekata-skulptura zamišljenih kao granične forme koje opcrtavaju prostor nevidljivih tela koja postoje i kreću se na granici između poznatog i nepoznatog. Prema rečima autora novonastali objekti od papira, metala i industrijske gume, zapravo su "vrhunci dinamičkog jedinstva vremena i prostora pre nego što će konačno postati zarobljeni formom".
Kako sve počinje, šta čemu prethodi, kako se odvija kretanje linije pokrenuto unutrašnjom tačkom i kako se ta linija pretvara u površinu da bi se na kraju podigla u prostor? Sve to na jedan osoben način možemo pratiti kroz serije crno-belih papirnih objekata, radova od gume, metalnih objekata, i na kraju video rada.
Kompaktni u svojoj logici, ti radovi svedoče o nestalnosti oblika, njihovoj neprestanoj promenljivosti koja upućuje na činjenicu da mi, svojim prisustvom, presecamo tokove nevidljivih sila. Postavljeni u vertikalno-horizontalne tačke preseka, u linije sfernih i kružnih pulsiranja, ulazimo u nepredvidljive tokove, onaj splet elemenata koji nam upravo ovi radovi sugerišu. Krećemo se fizički mentalno i emotivno, kroz crno-bele slojeve papira, prosečene skalpelom po dubini, prepoznajući ritmički stepenovan prostor na način da on u okviru svoje imaginarne zvučnosti i zadatog kontrasta, paradoksalno miri date suprotnosti.
Objekti od gume, ospoljeni putem savitljivosti materijala, relativiziju prostornu zapreminu. Fizički se podižu iz ravni, a suštinski se "izlivaju" iz senke, da bi tu, pred nama, u svojoj apstraktnoj prisutnosti, potvrdili suštinu svog dinamičkog porekla. Naizgled na suprotnoj strani su metalne skulpture, ili kako ih autor naziva objekti, vijugavih linija i oštrih uglova sa isečenim površinama metala. Te površine su horizantalno-vertikalnom orijentacijom podignute u trodimenzionalni prostor, čime je uspostavljena ravnoteža "dozvanih" i "izlivenih" ritmova.
Dragica Vuković,
istoričar umetnosti
(iz predgovora kataloga) |
