U dugoj istoriji postojanja, slikarstvo, uz svoje ime, dobija niz epiteta, opisnih definicija kao i učestale dodatke, sadržane u svakojakim izmima. Ovim pokušajima naglašavaju se određene težnje slikarskog opusa i stvara ukupan utisak preciznijeg tumačenja stvaralačkog čina. Slikari se mahom ne bave tim verbalno-intelektualnim formulama, koje ponekad, moramo priznati, svojom učenošću udaljuju običnog posmatrača od same suštine slikarstva. Ipak, da bi pomogli obema stranama u stvaralačkoj/potrošačkoj vizuri slike, slikari imenuju sopstvene slike dajući im nazive koji nesumljivo sugerišu njihovu nameru.

Peđa Rakićević je slikar koji svojim nazivima slika upućuje na psihička stanja, osećaje/osećanja, prirodne fenomene, ili na egzaltaciju pojedinih pojmova koji imaju tendenciju ka prasku, eruptivnom trenutku. Izdvajanjem silovitih doživljaja u kolorističkim fugama, zasnovanih na kontrastu bojenih površina, on gradi sliku oslobođenu deskriptivnih i naturalističkih pristupa. Zasebnost početne ideje pojačava se osmišljenim ritmovima u domenu samog komponovanja slike, kada posmatrač sklon asocijacijama može prepoznati naličja pretpostavljenih lišajeva ili pastuozne vrhunce, u buketu vrtloga energičnih kretanja.

Slike Peđe Rakićevića (u duhu gore pomenutih pokušaja identifikovanja), pripadaju provenijenciji apstraktnog pejzaža, kako je u svom tekstu o slikama Peđe Rakićevića napisao Sava Stepanov, prisećajući se termina poznatog slikara Alekse Čelebonovića. Pejzaž, kao odraz prirode, njen profil, na ovim slikama predstavlja duhovnu konfiguraciju posebne osetljivosti, kada pejzaž nestaje u gestu redukovanja suvišnog, a sve radi osvajanja novih likovnih vrednosti. Čulnost se na taj način izjednačava sa viđenim, pod okriljem traganja za primarnim u umetnikovom univerzumu.

Asocijativno/apstraktnu sliku Peđe Rakićevića odlikuju distorzirani pasaži boja koje su van granica svojih osnovnih, prirodnih intenziteta. U tenzijama zelene, žute ili crvene, na njegovim slikama opažamo osmišljeno sučeljavanje komplementarnih vrednosti. Okvirnim crtežom se formira karakter kompozicije slike, a unutar crteža odigravaju se prepleti impulsivnih poteza četke, u stalnom ponavljanju.

Posvećen slici kao ogledalu prirode, jedinom istinitom izvoru svoga stvaralačkog puta, slikajući, Peđa Rakićević ostvaruje dinamičnu sliku sveta oko sebe, zagledan u hodnike sopstvenih emocionalnih statusa. Slikovni statusi Peđe Rakićevića brane nas od agresivne dominacije digitalizovane slike/informacije, u tehnološkom dobu munjevitih promena.

Mr Danilo Vuksanović