Sasvim lična vrsta dokumentarizma vidi se na fotografijama nastalim tokom četiri godine svojevrsnog hodočašća na groblje brodova u kovinskoj luci. Poput nasukanih kitova nemo su čekali svoj kraj, menjajući se iz dana u dan, polako nestajući. Rezači brodova rasparčavali su njihova moćna trupla prekrivena brojnim slojevima boje, da bi svoju metamorfozu doživeli u ognju železare gde je većina brodova završila. Njihovu sporu ali sigurnu sudbinu pratila je grupa fotografa pod imenom "Anastas" čiji je "guru" bio Milan Živković. To fotografsko pohođenje brodova bila je nevidljiva ali čvrsta veza među članovima grupe koji su bili najverniji svedoci kraja plovidbe ovih rečnih divova. I upravo je Milan Živković odlučio da stotine fotografija izvuče iz nevidljive sfere hard diska i predstavi ih u knjizi, dok na izložbi vidimo tek mali segment njegove epske priče.

On se igra glomaznim železnim truplom kao da je igračka, pomno je posmatrajući sa svih strana, iz svih uglova, pod različitim svetlom, iz različite perspektive. Izdvaja detalje i kreira nove, maštovite forme; naglašava teksturu dok ne postane opipljiva; znalački istražuje kolorit kako bi kreirao savršen valerski niz. Iz očiglednog prelazi u magično, iz realnog u mistično, dajući brodu ljudske obrise dok stvarnog čoveka vidimo tek kao deo veće slike, samo jednog od zupčanika divovskog mehanizma. Ono što fascinira jeste lakoća kojom Milan Živković fotografski secira brodove, baš kao i njihovi pravi dželati, razlažući ih na hiljade slojeva od kojih svaki nosi trag vremena, ožiljak plovidbe, tragove stopala, peska, blata i školjki.

mr Ivana Tomanović
izvod iz teksta