Čudesna imaginacija i duhovna koncentracija trajna su osnova slikarske umetnosti Radovana Kuzmanovića. Njegova slika je likovna projekcija one smisaone tamnine iz koje se neprestano čuju glasovi zaboravljene i izgubljene nežnosti i lepote. Zato on ne slika viđeno već žuđeno i opominjuće: njegova slika je ekspresivna , ubedljiva, višeslojna i simbolički potvrđena, bez narativne agresivnosti, ona brani smisao slike kao put povratka u stanje čovekove prasvesti u izgubljene prostore nade koja više ni imena nema. Zracima blistave intuicije i skoro monaški duboke kontemplacije. Ali treba još jednom podvući – njegov estetski značaj ne iscrpljuje se tom simbolizacijom. Ona je deo jednog likovno-jezičkog organizma, onog raskošnog lika slike koja emanira vlastitu lepotu i smisao, pre i posle utvrđivanja njenog značenja. To istovremeno daje ovom slikarstvu metaistorijsko obeležje koje ga približava tamnim sadržajima mita i neku visoko razvijenu egzistencijalističku filozofiju.

Bitna je odbrana autonomnosti slike njenom distancom od materijalnog, predmetnog sveta, od tiranije "gotovih" oblika. Bitna je vera da je slika sama po sebi (apstraktna, figurativna) jedna od suštinskih dimenzija stvarnosti čovekovog sveta, da je ona autentičan predmet čovekove sudbine, njegove podvojenosti između materijalnog i duhovnog.

Stare dileme kritičke svesti, suočene sa nuždom da dokuči istinu o umetničkom delu, da spozna njegovu suštinu i zatvori je u definiciju ili da se prepusti slobodnoj interpretaciji koja će više govoriti povodom dela a ne o samom delu, teško je reći.

Prema stvarnim ili imaginarnim predmetima sve se više potvrđuje umetnost koja traži put savršenstva u smeru prošlosti i u smeru budućnosti što bi trebalo da potvrdi jednu sintetičku dimenziju aktuelne umetničke prakse. Otuda u Radovanovoj slici nema manira već njom vlada kreativni princip.

Taj silni naboj transcendentalne energije nosi dve gotovo suprotne mogučnosti izraza: utvrditi materijalnost likovnog jezika i time ga svesti na beskonačno kao najvišu kategoriju duhovne discipline. U svemu tome ima nekog iskonskog zadovoljstva crtanjem jer je crtež primarna kategorija likovnog jezika.

Crtež je misao, disanje, ritam, igra, otkrovenje, emotivno pražnjenje, snaga linija, definitivnost tačke, osnova beline medija. Univerzalnoj projekciji stvarnosti, njihovoj moćnoj simbolici koja svetli iznad gorostasne planinske divljine i utišane nežnosti manastirskih kristala, svetačkog bogoljublja u tišini nadprirodnih prostora.

Kuzmanović ulaže sebe i svoju darovitost u sliku i crtež kao radost postojanja i čin naslućen dolaska nove definicije umetničkog stvaralaštva. Šta je naslućeni cilj slikanja: baviti se snovima, živeti u poetskoj metafori, života otetog od lucidnih trenutaka saznanja novog smisla.

Sreto Bošnjak