Kao autor koji priprada generaciji umetnika koja je donela nov pogled na fotografsku umetnost u okviru njenog umetničkog stautsa, Karanović se tokom devedesetih godina XX veka okreće urbanom kao neiscrpnom izvoru motiva i počinje istraživanje dokumentarnog zapisa u funkciji umetničkog značenja. Istražujući relaciju između likovnog (grafičke discipline) i fotografskog (dokument/umetnost) pristupa on fotografiše, registruje, beleži sve marginalne artefakte, skice društvenih odlika ali i odraze autorskog promišlјanja. Logično sledeći sopstveni instinkt, Karanović istražuje sve vizuelne segmente koje pronalazi u okolini, beleži ih i reciklira u nova značenja.

Poststrukturalistički princip koji se često nalazi u osnovi njegovih novijih radova se ogleda i u fotografskom (foto-grafičkom) ciklusu Lica u lica koji svojim duhovitim nazivom asocira i na dvojake vrednosti samog sadržaja. Svakako, ovaj serijal nije nastao kao autonoman u odnosu na Karanovićev prethodni rad, nego je dalјi nastavak njegovog angažovanja u okviru tumačenja fotografije kao medija koji ponekad egzistira na marginama umetničkih disciplina i koji je interkativan sa grafičkim postupcima. U slučaju serije Lica u lica, Karanović asocijativnim sadržajem ističe interpretiranje fotografije kao ready made objekta/dokumenta sa dvojnim značenjem. Kao takav, on svojom atraktivnošću i vizuelnom dinamikom skreće pažnju posmatrača upravo na sadržaj zatečen i snimlјen, a li i na onaj interpretiran od strane samog autora.

Lica su sačinjena upravo fotografijom recikliranih formi zabeleženih na lokalitetima koje Karanović opsesivno zapaža u potrazi za motivima. Uočeni detalјi, kadrirani da asocijativno upućuju na formu lica, deluju tim istim sadržajem i postavlјaju pitanje posmatraču koji ih analizira. U isto vreme lice deluju asocijativno, inicirajući emotivni odgovor koji je posledica „izraza“ istaknutih veštom igrom vizuelnih elemenata.

Hronološki posmatrano, Karanovićevi serijali upućuju na linearno razvijeno interesovanje i ekspanziju autorske ideje koja ga, skoro opsesivno, angažuje u svom dugogodišnjem radu. Nјihov sadržaj je očigledno interpretiran na osnovu ličnog autorskog filtera putem ironije i duhovitog pristupa ali i lucidnog posmatranja svakodnevnice. Pored beleženja, Karanović svakako i ističe atribute savremene fotografske umetnosti: vizuelnu atraktivnost, simboliku snimlјenog sadržaja, atraktivnost snimlјenog materijala.

U specifičnom kreativnom opusu Branimira Karanovića ogleda se teza o spajanju fotografskog dokumenta i umetničke vrednosti istog. Kako sam umetnik navodi, realizacija ovih fotografskih serijala nastala je hronološki, linearno se nadovezujući na njegov prethodni rad koji je uvek balansirao između grafike i fotografije. Takođe, u ovom se ogleda i autorov stav prema suštini fotogafskog medija koji nekad balansira na granici između umetnosti i mehaničkog, dokumentarnog zapisa. Reciklirajući dokument, Karanović ga interpretira vraćajući surogat u prirodno okruženje i time ga pretvarajući u umetničku formu.
Ostaje nam, svakako, da sačekamo sledeću fotografsku misao Branimira Karanovića kako bismo dobili njegove dodatne smernice u tumačenju fotografije kao dokumenta i kao umetnosti.

Dr Dubravka Lazić