Izložba je osmišljena kao svojevrstan ambijentalni kolaž koji čine slike, asamblaži i objekti. Koncept obuhvata slikarske realizacije na platnu apstraktne ekspresivne orijentacije i raščlanjene pikturalne segmente na različitim podlogama i objektima iz okruženja. Prvu celinu predstavljaju slike većeg formata (akril i ulje) i radovi koji su izvedeni kombinovanom tehnikom (ciglenom, ugljenom, mermernom prašinom) na platnu. Drugu celinu čine slikarski i skulptoralni segmenti koji se uvođenjem neumetničkih materijala i različitih elemenata iz okruženja postepeno izmeštaju iz dvodimenzionalne ravni u trodimenzionalni prostor pikturalne instalacije.

Marina Vojvodić se može smatrati umetnikom kontinuiteta. Celokupno njeno dosadašnje stvaralaštvo u potpunosti je definisano ekspresionističkim načinom izražavanja i interpretiranja sveta. Impulse svakodnevlja ova umetnica pretvara u dinamičan duktus gestualnih poteza – doživljaj stvarnosti se manifestuje kao "doživljeni subjektivistički i ekspresionistički osećaj" te je zbog toga slika izravni prikaz, ne samo umetničinog raspoloženja, nego i jednog osobenog poimanja sveta – i sveta slike. Kod Marine Vojvodić se uvek radi o jednoj odista spontanoj reakciji koja se, zahvaljujući kultivisano realizovanoj slikarskoj akciji, pretvara u čvrst pikturalni sklop. Pri tome treba imati na umu da ova slikarka poseduje punu svest o mediju slike, te večito nastoji da svaku svoju pikturalnu tvorevinu zasniva na autentičnom dejstvu likovnih elemenata: boje, linije/gesta, ritma, materije. Slikajući umetnica prati sopstvenu prirodu – te se njena ostvarenja doživljavaju kao prirodni fenomen, kao slika-biće koja poseduje svoju nervaturu (linije, potezi, curenja boje), svoj krvotok (snažni kolorit), a nameće se čak i utisak svojevrsne telesnosti zbog nekonvencionalnog izgleda i dimenzija platna, zbog brojnih otvora (, razderotina, rupa) u slici, zbog priključenih aplikacija (drvo i drugi materijali), zbog koji slika prevazilazi izvornu dvodimenzionalnost i postaje trodimenzionalna tvorevina koje funkcioniše u prostoru, prelazeći u stanje pikturalne instalacije.

Zašto je Marini Vojvodić potrebno to pretvaranje slike u objekat? Jednostavno zbog činjenice da živimo u okruženju u kojem se kriza započeta tokom fatalnih devedesetih godina proteklog veka, u ovom ranom periodu novog stoleća postupno pretvorila u – stanje. Život u večitoj krizi potencira osećanje ugroženosti i alijenacije. Čovek današnjice je otuđen, a povećanju osećaja te otuđenosti itekako doprinose i razgoropađeni mediji koji konstantno nameću sliku o sreći merljivoj materijalnim a ne duhovnim i kulturnim vrednosti, dok se na sve raširenijim društvenim mrežama zanemaruju konkretni prijatelji iz bliskog okruženja i zamenjuju imaginarnim virtuelnim i uvek anonimnim "prijateljima" s onu stranu monitora. U takvoj atmosferi slika/slikarstvo još uvek zadržava svoje autentično humano poreklo; ono manifestuje odraz duhovnog stanja umetnika, a umetnici poput Marine Vojvodić nastoje da svoju osećajnost podele sa posmatračima svojih slika. Umetnica želi da nametne vlastite emocije – te ih zbog toga dočarava ne samo slikom nego i oblikom koji je konkretniji, stvarniji, opipljiviji, "postojeći" a samim tim i uverljiviji.

Sava Stepanov
(iz predgovora za izložbu "Hibridizacije" V. Rančić, M. Vojvodić, 2015)