Jovana Nikolić, mlada grafička dizajnerka u svom stvaralaštvu oslobođena je strogog medijskog određenja, a njen rad postaje sredstvo kritičke recepcije savremenih društvenih i umetničkih fenomena. Za svoja istraživanja koristi komunikacijske potencijale grafičkog dizajna, fotografije, instalacija i multimedija u čitanju, (de)konstruisanju i (de)kodiranju poruka, simbola i signala urbane sredine. Pozivanjem na kriminološku Teoriju slomljenih prozora, sociologa Džejmsa K. Vilsona i Džordža L. Keplinka, ona na primeru plakata ispituje odnose porasta i smanjenja vandalizma u određenom socijalnom okruženju.

Fotografskim kadrovima Jovana Nikolić fokusira nuspojave savremenog konzumerizma i mas-produkcije u kome se informacija i njen fizički nosilac-plakat brzo zamenjuju novim senzacijama neprekidno stvarajući vizuelne mikrodeponije u sastavu gradskog pejzaža. Serijom plakata i objekata/instalacija, znakovno i koloristički svedene kompozicije, ona kreira čitljive reducirane poruke i na crno-humoran način svedoči o (zlo)upotrebi čoveka u različitim društveno-ideološkim sistemima. Ponavljanjem termina mediokritet, poput lajt motiva i sublimata autorskog stava, Jovana Nikolić iznosi komentar o vremenu i sredini kojoj je namenjen.

"Prezasićeni vizuelni šumovi urbanih prostora, pretvaraju se u šum džinovske kese ili kabanice sa 'brendiranom' etiketom kao simbolom potrošačkog društva i masovne industrijske proizvodnje. Serija plakata sa snažanim vizuelnim modelom sprovedenim samo sa jednim ili nekoliko znakova (krst, kukasti krst, ekser, šraf, glava), pomoću kojih se gradi kompletna slika u monotonom ponavljanju geometrijskog grafizma, govori o određenoj ustrojenosti savremenog društva i naših življenih fragmentarnih stvarnosti." (Slavica Dragosavac, iz predgovora)