"Fauna i flora sa Antiba", 1960. mapa koju predstavlja devet litografija sa tekstom Žaima Sabertesa, sa motivima koji proizilaze iz naslova i Pol Elijar "Pikasovi crteži" 1952, mapa – knjiga sa šesnaest faksimila crteža iz perioda između 1942. i 1946. Mapa predstavlja zanimljiv izbor crteža – od klasično nacrtane devojačke glave do, sa samo nekoliko poteza linija skoro simbolički definisane figure, pa onda kubističke mrtve prirode – nacrtanih u skoro istom vremenskom razdoblju.

Crvena nit ove zbirke, a i njezina suština jeste naklon poštovanja i divljenja Pikasovom beskrajno velikom , a tako laganom, prirodnom majstorstvu crtanja, koje gledaoca, svakim pogledom ponovo zadivljuje svojom čistom i čvrstom linijom, ali takođe, i svojom razigranošću te bogatstvom forme, koje su na svakom grafičkom listu sveže i nove.

Nepogrešivim poznavanjem anatomije i zapanjujučim savlađivanjem formi ljudskog tela, Pikaso sa očitim obožavanjem  lepote ženskog akta, a i sa kreacijama prepunih humora i neukrotljive životne radosti  te ponekad bestidnom senzualnošću, Pikaso se potvrđuje kao genijalan virtuoz linije, ureza crte, poteza kistom. Raznolikost varijanti kod njega nema granica, no njegovu stvaralačku moć mogli bismo da uporedimo sa nezaustavljivim eksplozijama lave golemog vulkana ili pak sa lepršavom svirkom virtuoza violiniste na improvizovanu muzičku temu.

Pablo Pikaso stvorio je jedan od najobimnijih grafičkih opusa, koji možda nema premca među stvaraocima dvadesetog veka. U pojedinim periodima njegovog života, grafički zapisi u ploču ili litografski kamen nailaze gotovo u dnevničkom rasporedu. Poznato je da je, kao neobustavljiv stvaralac i kreator voleo da u danu menja i preskače sa sa jedne tehnike na drugu – sa crteža ka slikanju, sa grafike ka oblikovanju predmete i skulptura, zna se, da njegove ruke nikada nisu bile u mirovanju, čak je u društvu prijatelja, uz ručak ili večeru, igrajući se, gotovo nesvesno, od slučajno nađenih predmeta ili papira, stvarao iznenađujuće male umetničke tvorevine.

Pablo Pikaso i njegov opus, kao i njegov slikoviti životni put i stvaralaštvo, još su uveliko predmet proučavanja istoričara umetnosti, pisaca, psihoanalitičara, te da izložbe njegovih radova još izazivaju i privlače izuzetnu pažnju publike.

Jednostavno – njegovi radovi još uvek uveseljavaju ljudsko oko i zrače energijom životne radosti, koja je možda još više uočljiva upravo u njegovim manjim, na prvi pogled čak manje značajnim radovima.

Živa Škodlar Vujić