Radovi na izložbi "Radomir Damnjanović Damnjan, Slike. 2009 – 2012" proizašli su iz umetnikovog dugogodišnjeg razmatranja slikarstva kao medija. "Slikarstvo bez slikanja", kako je to odredio talijanski istoričar umetnosti Tomasso Trini, odrešito traži reafirmirati umetnost kao takvu, ostavljajući iz tradicije jedino fizički element slike. Prema pisanju Ješe Denegrija "apliciranje boje u malim tačkama izvršeno je pažljivo i sporo, izbegavajući bilo kakav trag gestualne ritualnosti, isprva izgleda kao poziv na istorijsko proživljavanje poentilizma. No tada je veza samo prividna. Jer, dok poentilizam teži ekstremno sistematičnoj akciji i piktoralnu praksu vodi određenoj 'nauci o slikarstvu', Damnjanov je pristup suprotan, emocionalan i kontemplativan, u potpunosti slobodan od analitičke tačnosti, i daje dokaz pravog 'zadovoljstva slikanja', kojem se umetnik predaje bez uzdržavanja."

Radomir Damnjanović Damnjan (Mostar, 1936.) je slikar, konceptualni umjetnik i performer. Započeo je slikarsku karijeru s umerenim modernističkim slikarskim radovima, tipičnima za socijalističku Jugoslaviju 50–ih, no ubrzo je postao jedan od vodećih konceptualnih umetnika, tada čvrsto vezan uz beogradsku umjetničku scenu. Od minimalnih pejsaža s kraja 1950-ih odlazi do primarne geometrije, a ubrzo je uslijedio prekid sa slikarstvom i Damnjanović prelazi u konceptualnu umjetnost – umetničko djelo više nije krajnji cilj, već je fokus na radnom procesu kojime se do njega dolazi. Stvara radove u medijima slikarstva, fotografije, izvodi performanse, provodi konceptualne projekte, koristi se tekstualnim intervencijama, a od 1975. započinje i sa stvaranjem i video-radova.

Zagrebačka grupa Gorgona izabrala ga je kao jedinog umetnika iz ove regije kojeg je pozvala da izlaže u njenom "Studiju G" 1962. Njegovi radovi se nalaze u zbirkama velikih svetskih muzeja poput Centra Pompidou, MoMA u New Yorku, Guggenheimovom muzeju u New Yorku, bečkom MUMOK-u itd.