Kombinovanjem različitih elemenata poput modifikovane dokumentarne građe pronađene na internet aukcijama (fotografija, članskih kartica, ljubavnih romana), video rada i svakodnevnih upotrebnih predmeta (legatski stolovi), Milica Rakić uspostavlja višeslojnu i intermedijalnu instalaciju manipulišući pojmovima kolektivnog sećanja i ličnog iskustva.

Inspirisana različitim dokumentima iz perioda Federativne Narodne Republike Jugoslavije pronađenim u Arhivu grada Beograda, Jugoslovenskom arhivu i Muzeju istorije Jugoslavije, po ugledu na legat književnika, narodnog heroja i jugoslovenskog diplomate Konstantina Koče Popovića, umetnica konstruiše arhiv drugarice Rakič odnosno vlastiti intiman i hibridni mizanscen. Ovakim postupkom otvara širok spektar pitanja koja se tiču ne samo značenja umetničkog medija (u ovom slučaju grafike), te problematike arhiviranja i proizvodnje drugačijeg znanja, već i prekrajanja istorije upisivanjem ženskog iskustva.

Bilo da je subjekt čiji (politički) glas treba da se čuje umetnica, ratnica, estradna ili seks radnica, umetnica se fokusira na ukidanje rodne binarnosti manipulišući različitim sloganima odnosno citatima bilo da su oni nalik nazivima pop/folk pesma, sloganima kozmetičkih kampanja ili političkim parolama. Za Milicu Rakić evidentno revolucija nije mrtva, ona je samo silovana, te mimo čisto likovno uzbudljivog eksperimenta njenu intervenciju treba pre posmatrati kao direktan prodor u polje ideološkog i rodnog posebno u kontekstu pozicije i statusa žene u savremenom srpskom društvu.

Vladimir Bjeličić,
istoričar umetnosti