Dosledan svojim dosadašnjim istraživanjima u polju fotografije i njenim prevodjenjem u grafiku, Branimir Karanović iscrtava jednu specifičnu kreativnu liniju sa nameriom da otkriva svet oko sebe. Postavka u beogradskoj galeriji Centra za grafiku objedinjuje radove čija je zajednička nit vizuelni izraz zasnovan na likovnoj kultivisanosti i konceptu otvorenog dela. Radovi zadržavaju likovni senzibilitet prisutan u njegovim ranijim ostvarenjima u kojima se preslikavaju dva prizora sa enigmom suprotstavljenih situacija koje umetnik likovnim postupkom dovodi u određenu nivelaciju. Novi diskurs nije podređen estetskoj funkciji dela, a svrha slike je da započne misao pre nego da je reprezentuje. Problem oka koje gleda i vidi tiče se u podjednakoj meri i umetnika i recipijenta. Svet nije onakav kakvim ga opažamo. Naša civilizacija je civilizacija slike i ona je prisutna u svim segmentima života. Njena osnovna karakteristika je brza čitljivost, jasnost poruke koja se kadrira. Savremeno doba iziskuje novi likovni sistem primeren dinamičnom oku. Za recepciju i nastanak ovog likovnog dela mentalni proces je podjednako značajan kao i čulni. Puni sadržaj trebalo bi tražiti u odnosu između duha i forme i usaglašavanju jedne forme sa drugom. Smisao vizuelnog prizora otkriva se relacijom nekog prizora sa drugim, sličnim ili različitim kako objašnjava A.Đurić u knjizi Simultano oko.

Dovođenjem u međusobne relacije prizora iz obilja vizuelnog sveta, Karanović otkriva nove veze u izmenjenoj funkciji likovnog viđenja. Iskustvo je pokazalo da govor dela proizilazi iz samog stvaralačkog postupka. Sama forma shvaćena je kao odnos vizuelnih predstava i mogućnosti novih viđenja i novih likovnih senzacija. U primarnoj vizuelnosti namerno stvara likovne relacije da bi doveo do odgovarajućeg govora. Ova dela imaju naglašen koncept, ali i naglašenu likovnost. Konstruisan likovni jezik nije jednoznačan, jer Karanović i problem jezika i pojmovnih konvencija problematizuje na razne načine. U složenom procesu na osnovu konteksta i teksta , umetnik anticipira sadržaj i sklapa ga tako da on formira jezičku strukturu i istovremeno precizira misao. Inventivne asocijacije stvorene na novoj osnovi postavlja poput negativa i pozitiva sintetizujući antipode. Jedinstvena predstava otkrivenih koincidencija u mentalnom oku posmatrača potvrđuju se kao stvarnost dosad skrivena. Kroz simultano sagledavanje različitosti i prenošenje i tumačenje tih posebnosti rađa se umetnički govor koji kod ovih radova u najvećoj meri leži u komparaciji između različitih skupova i nalazi se u njihovom preseku. U radovima se formiraju dvostrukost i paralelnost procesa čuvanja zakonomernosti vizuelnog i procesa građenja likovnog.

Koristeći vizuelnu datost kao plastičku činjenicu , odnosno izdvajajući iz određenih vizuelnih skupova odabrane klase ekvivalencije i sagledavajući ih kao mesto dodira i zajedništva između ( po pravilu) pojmovno i genetski različitih predstava, odnosno prizora, umetnik sugeriše, otkriva, pokazuje jedinstvo sveta. Neočekivanim efektima na novim radovima Branimir Karanović navodi publiku da izoštri i dodatno kultiviše percepciju, ali i uživa u likovnoj rafiniranosti konceptualizovanog prosedea.

Natalija Cerović,
istoričarka umetnosti