Izložba Danila Vuksanovića u Biblioteci šabačkoj prostorno je smeštena tamo gde inače obitavaju i reči i slike, baš kao što to čine na platnima Vuksanovićevog opusa nastalog u poslednjih nekoliko godina. U ovoj fazi, na umetniku svojstven način, napravljena je simbioza tradicionalnog i aktuelnog, slikarskog poteza i aplicirane knjige, sinteza slike i teksta u kojoj slovo, reč ili knjiga postaju esencijalni likovni elementi. Danilove likovne naracije nastaju ekspresivnim potezima, često pastoznih nanosa, umirene znalački razvijenim grafizmom ili likovno artikulisanim kolažiranjem.

Rukopisne intervencije su multiplicirane na pojedinim platnima, od tretiranja pozadine do akcentovanja detalja, stvarajući tako intermedijalni susret različitosti na kojem počiva struktura slike, kako u likovnom, tako i u smislu istorijskih predložaka i savremene pop kulture. Umetnik gradi sliku, poput neimara koji pažljivo bira svaki konstruktivni i dekorativni element, ugrađujući arhetipsko u temelje nastajućeg postmodernog dela. Ispisuje lične zabeleške, koristi grafizam slova i rukopisa, usmerava kretanje oko i unutar boje, aplicira kolaže, iseca platna, provlači kanap, jednom rečju gradi dom za slovo, reč, knjigu... Na svojim slikama umetnik udomljuje slovo, koje iako tretirano kao likovni entitet, ne može biti sasvim izuzeto iz sopstvene semantike.

"Rukopisi, sekvence kolažiranih tekstova u kombinaciji sa simbolima nastoje da prikažu moguću ulogu knjige u savremenim umetničkim postupcima" reči su autora kojima objašnjava sopstveni umetnički narativ u težnji da odredi mesto knjige, ne samo u svom likovnom miljeu, nego i u kontekstu vremena današnjeg. Slojevitost Vuksanovićeve slike proizilazi, ne samo iz bogatstva likovnih elemenata i simbolike reči kao najvažnije odrednice ljudskog roda, nego i iz habitusa umetnika erudite. Vuksanovićeva umetnička matrica, ili znatan njen deo, nastala na likovnosti ćiriličnog pisma sadrži sve elemente zrele likovne poetike koja komunicira podjednako dobro sa utemeljenim nasleđem i savremenim praksama, praveći odijum suštastvenosti našeg viševekovnog identiteta jezikom današnjice.

Tatjana Marković

Umetnik je posebno za ovu priliku osmislio umetničko delo koje je inspirisano Bibliotekom i njenim dugim i sadržajnim postojanjem.