 Likovni salon Kulturnog centra, Novi Sad. April 2007.
Ovo je Triaškova vizija „nove arhitekture“, u kojoj glavne crte obeležava putem manipulacije fotografije arhitektonskih celina i detalja, prepoznatljivih za naše vreme. Na skali od jezivog do komičnog, figure snajperista smeštene na već postojeće objekte deluju kao estetsko - funkcionalni ornamenti u kontekstu savremenih političkih igara.
  
Jan Triaška je jedan od istaknutijih mladih umetnika, koji je aktivan na aktuelnoj umetničkoj sceni u Slovačkoj. Ima iza sebe nekoliko samostalnih izložbi i učestvovao je na značajnim grupnim izložbama u Slovačkoj i inostranstvu.
Uprkos izražajnom kolorističnom hedonizmu u svojim slikama, sa kojima je u slovačkom likovnom kontekstu prepoznatljiv, Triaška posmatra na sliku kao na strukturu, polje znakova, koji se međusobno preklapaju. Na karakterističan način koristi piktogram ljudske figure u naznakama različitih situacija i mikro priča. Zanimljivo je da se mladi autor, pošavši od slikarskog medijuma, posvećuje istraživanju uzajamnog preplitanja novih i starih likovnih medija na površini slike, jer kao treću komponentu slike koristi projekciju kompjuterske animacije, „implantat“ – „tehničku sliku“, na slikanu sliku - novi medijum sa drugačijim osobinama i delovanjem kao na primer dimenzija vremena. U seriji IZMUS Triaška bira za svoj koncept drugačiju strategiju, nekoliko puta u svom dosadašnjem radu već korišćenu manipulisanu fotografiju. U svoju korist upotrebljava sve problematične momente „postfotografije“, naročito kod kombinacije pre toga nespojivih elemenata na zajedničku kompaktnu platformu. Na osnovu reči Roberta S. Nelsona, u digitalnoj tehnologiji nestaju tragovi spajanja, Triaška zaključuje da brzina semiotičkog pomaka u fotografiji može potencijalno da naraste i još više zamagli tradicionalno prepoznavanje granice između slikane slike i fotografije i između teksta i slike. Na osnovu navedenog, Triaška aktivno reflektuje probleme savremene vizuelne kulture koja u isto vreme postaje njegova velika tema. IZMUS predstavlja Triaškovu viziju „nove arhitekture“, u kojoj glavne crte obeležava putem manipulacije fotografije arhitektonskih celina i detalja, prepoznatljivih za naše vreme. Na skali od jezivog do komičnog, figure snajperista smeštene na već postojeće objekte deluju kao estetsko - funkcionalni ornamenti u kontekstu savremenih političkih igara. Vrlo tipično, umesto identiteta imaju uniforme - elemente grupe, koji su podređeni višim sistemom kontrole. Nije slučajno da je jedina prepoznatljiva individua celog projekta, sam autor, koji simulira model arhitektonskog projekta. I na kraju, vizuelna parodija režimske arhitekture fašizma ili komunizma nije ovde bez svrhe.
Lucia Gregorova
|
Deseti međunarodni bijenale umetnosti minijature počinje 24. aprila 2010. godine u Gornjem Milanovcu dodelom nagrada u devet kategorija. Ovogodišnji Gran pri pripao je Saši Marjanoviću za crtež "Pisac". Na Bijenalu su zastupljene i nacionalne selekcije umetnika…
"Oborio sam pogled, nikad čovjek ne smije misliti da je siguran, ni da je umrlo što je prošlo. Ali zašto se budi kad mi je najmanje potrebno? Nije ona važna, ta daleka, sjećanje na nju zamjenjuje…
Od šest decenija postojanja Likovnog kruga, slikaru Vladislavu Šešliji pripadaju poslednje dve, otkad se naselio na Petrovaradinskoj tvrđavi, najpre u zajedničkom ateljeu grupe «Sedam patuljaka», a nedavno se i osamostalivši u sopstvenom prostoru. Rođen je 1965.…
